Τρομακτικές αλήθειες για τους γιατρούς… Αυτό που γράφτηκε πριν από τριάντα περίπου χρόνια, ισχύει δυστυχώς ακόμα και μάλιστα στην πιο τρομακτική μορφή του.. Και μας βάζει σε πολλές σκέψεις, όπως θα μπορέσετε να δείτε παρακάτω.. Όμως δεν λάβουμε καμία θέση ως ιστολόγιο, παρά θα σας αφήσουμε να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα..
Οι γιατροί απειλούν με απεργία. Προτού αρχίσετε να ανησυχείτε, διαβάστε τις ακόλουθες παραγράφους από το βιβλίο μου Betrayal of Trust – που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1994 και μόλις επανεκδόθηκε σε χαρτόδετο βιβλίο. Όλα στο βιβλίο είναι ακόμα έγκυρα – και τρομακτικά.
«Ακόμα πιο εντυπωσιακά, ίσως, είναι τα στοιχεία για το τι συμβαίνει όταν οι γιατροί απεργούν και αφήνουν τους ασθενείς να αντεπεξέλθουν χωρίς επαγγελματική ιατρική βοήθεια.
Μπορείτε να φανταστείτε ότι χωρίς γιατρούς οι άνθρωποι θα πέθαιναν σαν τις μύγες το φθινόπωρο. Ούτε λίγο από αυτό. Όταν οι γιατροί στο Ισραήλ έκαναν απεργία για ένα μήνα, οι εισαγωγές στα νοσοκομεία μειώθηκαν κατά 85% με μόνο τις πιο επείγουσες περιπτώσεις να γίνονται δεκτές, αλλά παρά το γεγονός αυτό το ποσοστό θνησιμότητας στο Ισραήλ μειώθηκε κατά 50% – η μεγαλύτερη πτώση από την προηγούμενη απεργία των γιατρών είκοσι χρόνια νωρίτερα – στο χαμηλότερο επίπεδο που έχει καταγραφεί ποτέ. Σχεδόν το ίδιο έχει συμβεί όπου οι γιατροί έχουν απεργήσει.
Στην Μπογκοτά, οι γιατροί της Κολομβίας έκαναν απεργία για 52 ημέρες και σημειώθηκε πτώση 35% στο ποσοστό θνησιμότητας. Στο Λος Άντζελες μια απεργία των γιατρών είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ποσοστού θανάτων κατά 18%. Κατά τη διάρκεια της απεργίας υπήρξαν 60% λιγότερες επεμβάσεις σε 17 μεγάλα νοσοκομεία. Στο τέλος της απεργίας το ποσοστό θνησιμότητας ανέβηκε στο φυσιολογικό.
Όποια στατιστικά στοιχεία και αν εξεταστούν, το συμπέρασμα πρέπει να είναι το ίδιο. Οι γιατροί αποτελούν περισσότερο κίνδυνο παρά πλεονέκτημα για οποιαδήποτε κοινότητα. Στη Βρετανία, το ποσοστό θνησιμότητας των εργαζομένων άνω των 50 ετών ήταν υψηλότερο τη δεκαετία του 1970 από ό,τι στη δεκαετία του 1930. Οι Βρετανοί δεν ήταν ποτέ πιο υγιείς από ό,τι ήταν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν από το Γραφείο Απογραφής των Ηνωμένων Πολιτειών δείχνουν ότι το 33% των ανθρώπων που γεννήθηκαν το 1907 θα μπορούσαν να ζήσουν μέχρι την ηλικία των 75 ετών, ενώ το 33% των ανθρώπων που γεννήθηκαν το 1977 θα μπορούσαν να ζήσουν μέχρι την ηλικία των 80 ετών. Καταργήστε τις βελτιώσεις που προέκυψαν με καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, καθαρότερο νερό και μείωση των θανάτων κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά τον τοκετό και γίνεται σαφές ότι οι γιατροί, οι φαρμακευτικές εταιρείες και τα νοσοκομεία δεν μπορούν να είχαν καμία χρήσιμη επίδραση στο προσδόκιμο ζωής.
Πράγματι, τα στοιχεία δείχνουν ότι έχει σημειωθεί αύξηση στα ποσοστά θνησιμότητας μεταξύ των μεσήλικων και αύξηση της συχνότητας εμφάνισης διαταραχών με αναπηρία όπως ο διαβήτης και η αρθρίτιδα. Η συχνότητα του διαβήτη, για παράδειγμα, αναφέρεται τώρα ότι διπλασιάζεται κάθε δέκα χρόνια και η συχνότητα σοβαρών καρδιακών παθήσεων στους νέους άνδρες αυξάνεται ραγδαία. Σήμερα τα ποσοστά θνησιμότητας από καρδιακές παθήσεις μεταξύ των ενηλίκων είναι 50 φορές υψηλότερα από ό,τι ήταν στην αρχή του αιώνα.
Σε χώρες όπως η Αμερική όπου σημειώθηκε ελαφρά μείωση της συχνότητας εμφάνισης καρδιακών παθήσεων, είναι σαφές ότι η βελτίωση ήταν αποτέλεσμα καλύτερων διατροφικών συνηθειών (σε γενικές γραμμές αυτό σημαίνει απλώς κατανάλωση λιγότερων λιπαρών τροφών) παρά οποιαδήποτε βελτίωση στην ιατρική φροντίδα. Η έκρηξη φαρμάκων και χειρουργικών θεραπειών για καρδιακές παθήσεις δεν είχε θετική επίδραση στα ποσοστά θνησιμότητας. Αντίθετα, υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι η αύξηση στη χρήση επεμβάσεων όπως η αγγειογραφία, η φαρμακευτική θεραπεία και η καρδιοχειρουργική έχει οδηγήσει σε περισσότερους θανάτους.
Οι άνθρωποι στη Δύση νοσηλεύονται και ναρκώνονται μέχρι θανάτου.
Τέσσερις στους πέντε ανθρώπους στον κόσμο ζουν σε υπανάπτυκτες χώρες, αλλά τέσσερα στα πέντε φάρμακα λαμβάνονται από ανθρώπους στις ανεπτυγμένες χώρες. Παρά τη δαπάνη τεράστιων χρηματικών ποσών για προγράμματα προσυμπτωματικού ελέγχου, οι θάνατοι νεαρών γυναικών από καρκίνο συνεχίζουν να αυξάνονται και κάθε φορά που νικιέται μια λοιμώδης ασθένεια, μια άλλη φαίνεται να παίρνει τη θέση της. Τα βακτήρια γίνονται ολοένα και πιο ανθεκτικά στα αντιβιοτικά και ο αριθμός των ανάπηρων και ανίκανων πολιτών στις ανεπτυγμένες χώρες αυξάνεται τόσο γρήγορα που είναι πλέον σαφές ότι μέχρι το έτος 2020, οι ανάπηροι και οι ανίκανοι θα ξεπερνούν αριθμητικά τους υγιείς και ικανούς.
Στη Βρετανία, όπου η δωρεάν πρόσβαση σε γιατρούς και νοσοκομεία είναι διαθέσιμη σε όλους, το προσδόκιμο ζωής για τους 40χρονους είναι χαμηλότερο από σχεδόν οπουδήποτε αλλού στον ανεπτυγμένο κόσμο. Στην Αμερική, το 6% των νοσοκομειακών ασθενών παθαίνει λοίμωξη ανθεκτική στα φάρμακα, νοσοκομειακή επαγόμενη και υπολογίζεται ότι 80.000 ασθενείς ετησίως πεθαίνουν με αυτόν τον τρόπο. Αυτό τοποθετεί τις νοσοκομειακές λοιμώξεις ψηλά μεταξύ των δέκα κορυφαίων αιτιών θανάτου στην Αμερική.
Όταν οι γιατροί και οι φαρμακευτικές εταιρείες παράγουν στοιχεία που δείχνουν ότι υπήρξε μια (συνήθως ελαφρά) αύξηση στο προσδόκιμο ζωής τα τελευταία εκατό περίπου χρόνια, παραβλέπουν πάντα τη μαζική συμβολή των βελτιωμένων συνθηκών διαβίωσης, του καθαρότερου πόσιμου νερού, της καλύτερης διάθεσης λυμάτων. εγκαταστάσεις, πιο διαδεδομένη εκπαίδευση, καλύτερα (και πιο άφθονα) τρόφιμα και καλύτερες και ασφαλέστερες μεθόδους μεταφοράς. Όλοι αυτοί οι παράγοντες είχαν πολύ πιο δραματική επίδραση στα ποσοστά θνησιμότητας και νοσηρότητας από την παροχή υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης.
Οι οργανώσεις αρωγής που εργάζονται σε υπανάπτυκτα μέρη του κόσμου γνωρίζουν καλά ότι μπορούν να επηρεάσουν τα ποσοστά θνησιμότητας πολύ πιο γρήγορα παρέχοντας εργαλεία, πηγάδια και καταφύγιο παρά χτίζοντας νοσοκομεία ή κλινικές ή εισάγοντας γιατρούς και νοσηλευτές. Δυστυχώς, οι κυβερνήσεις που λαμβάνουν βοήθεια συχνά απεχθάνονται να το δεχτούν και είναι συχνά πολύ πιο ενθουσιώδεις για την κατασκευή νοσοκομείων τελευταίας τεχνολογίας με σαρωτές, ομάδες μεταμόσχευσης καρδιάς και μονάδες εντατικής θεραπείας παρά για την κατασκευή σπιτιών, την εγκατάσταση συστημάτων άρδευσης ή τη φύτευση καλλιεργειών.
Αυτή η εμμονή με την υψηλή τεχνολογία οδηγεί σε προβλήματα σε όλους τους τομείς της υγειονομικής περίθαλψης. Για παράδειγμα, ο έλεγχος της ελονοσίας πήγαινε καλά για όσο διάστημα αφαιρούνταν οι λιμνασμένες δεξαμενές νερού, αλλά όταν ανακαλύφθηκε ότι τα κουνούπια μπορούσαν να σκοτωθούν με ψεκασμό DDT και ότι η ασθένεια μπορούσε να ελεγχθεί με τη χρήση φαρμάκων όπως η χλωροκίνη, οι αρχές σταμάτησαν να μπαίνουν στον κόπο να απομακρύνουν λιμνάζουσες πισίνες. Σήμερα τα κουνούπια είναι ανθεκτικά στο DDT και τα παράσιτα που προκαλούν ελονοσία γίνονται ανθεκτικά στα φάρμακα: η ελονοσία σκοτώνει τώρα περίπου 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους ετησίως.
Όσοι υποστηρίζουν ότι οι γιατροί είναι υπεύθυνοι για οποιαδήποτε βελτίωση στο προσδόκιμο ζωής που μπορεί να απολαμβάνουμε, παραβλέπουν το γεγονός ότι από τους σκοτεινούς αιώνες, μέχρι την Αναγέννηση και μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας ήταν απολύτως τρομερά και ήταν αυτά τα τεράστια ποσοστά θνησιμότητας μεταξύ των νέων που μείωσαν το μέσο προσδόκιμο ζωής.
Το Νοσοκομείο Foundling στο Δουβλίνο εισήγαγε 10.272 βρέφη τα χρόνια από το 1775 έως το 1796 και από αυτά μόνο τα 45 επέζησαν. Στη Βρετανία, οι θάνατοι σε βρέφη κάτω του ενός έτους μειώθηκαν κατά περισσότερο από 85% τον περασμένο αιώνα. Ακόμη και στα μεγαλύτερα παιδιά η βελτίωση ήταν δραματική. Το 1890 ένα στα τέσσερα παιδιά στη Βρετανία πέθανε πριν από τα δέκατα γενέθλιά του. Σήμερα, 84 από κάθε ογδόντα πέντε παιδιά επιβιώνουν για να γιορτάσουν τα δέκατα γενέθλιά τους.
Αυτές οι βελτιώσεις δεν έχουν ουσιαστικά καμία σχέση με γιατρούς ή φαρμακευτικές εταιρείες, αλλά είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου αποτέλεσμα καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. Το 1904, το ένα τρίτο όλων των βρετανών μαθητών ήταν υποσιτισμένοι. Η κακή διατροφή σήμαινε ότι τα μωρά και τα μικρά παιδιά ήταν αδύναμα και υπέκυπταν εύκολα σε ασθένειες. Τα μεγαλύτερα παιδιά από φτωχές οικογένειες αναμενόταν να επιβιώσουν με μια δίαιτα με ψωμί και στάλα,
Όταν οι βελτιώσεις στα στοιχεία παιδικής θνησιμότητας αφαιρεθούν από την εξίσωση, είναι σαφές ότι για τους ενήλικες που ζουν σε ανεπτυγμένες χώρες, το προσδόκιμο ζωής σίγουρα δεν έχει αυξηθεί με τον τρόπο που συνήθως προτείνουν τόσο οι γιατροί όσο και οι φαρμακευτικές εταιρείες.
Δεν είναι καν δυνατό να πιστωθούν τα προγράμματα εμβολιασμού με τη βελτίωση του προσδόκιμου ζωής, καθώς τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι τα ποσοστά θνησιμότητας για ασθένειες τόσο ποικίλα όπως η φυματίωση, ο κοκκύτης και η χολέρα είχαν πέσει, ως αποτέλεσμα των καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. κλάσμα των προηγούμενων επιπέδων τους πολύ πριν από την εισαγωγή οποιουδήποτε από τα σχετικά εμβόλια.».
Το παραπάνω απόσπασμα είναι παρμένο από το Betrayal of Trust που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1994. Σήμερα, όλα είναι χειρότερα από τότε. Ακολουθούν αποσπάσματα από μερικές από τις κριτικές του βιβλίου από το 1994:
- «Όπως πάντα η άποψή του υποστηρίζεται καλά από γεγονότα και στοιχεία. Ο άνθρωπος είναι εθνικός θησαυρός’
Τι δεν σου λένε οι γιατροί - «Αυτό το βιβλίο είναι για όποιον έχει αμφισβητήσει ποτέ την εγκυρότητα της αντισυμβατικής ιατρικής».
Εδώ είναι η Υγεία - «Ο Δρ Βέρνον Κόλμαν δικαιολογημένα έχει αποκτήσει τη φήμη του αμφιλεγόμενου, εικονοκλάστρου και επιρροής».
Γενικός Ιατρός - «Αυτό είναι ένα πολύτιμο βιβλίο γιατί παρουσιάζει τόσο καλά τα επιχειρήματα κατά της ιατρικής που βασίζεται στα ναρκωτικά».
Εναλλακτικά Νέα - «Ο Βέρνον Κόλμαν είναι γιατρός με ασυμβίβαστο στυλ εκστρατείας και γραφής που τον έχει κάνει αμφιλεγόμενη φιγούρα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή σκηνή. Οι άνθρωποι απλά τον αγαπούν ή τον μισούν με την ίδια ένταση – είναι σίγουρα κάποιος του οποίου οι απόψεις είναι αδύνατο να αγνοηθούν, με την παθιασμένη υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των ζώων σε σχέση με την υγεία».
International Journal of Alternative and Complementary Medicine
Ακολουθείστε μας στα social media για να βλέπετε πρώτοι τα άρθρα μας