Οι δυτικές κοινωνίες αντικαθίστανται από ανθρώπους που μισούν τον δυτικό πολιτισμό.. Τα θεμέλια της Δύσης καταρρέουν αργά (αλλά με επιταχυνόμενο ρυθμό) εκ των έσω και αν συνεχιστεί η τρέχουσα τροχιά μας, κανείς δεν θα είναι τριγύρω για να σβήσει τα φώτα όταν εξαφανιστεί ο πολιτισμός μας.
Βρίσκομαι στο Στρασβούργο της Γαλλίας αυτή την εβδομάδα, όπου θα μιλήσω στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την απειλή που λέγεται κίνημα ESG. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα σας ενημερώσω όλους για αυτό αργότερα αυτή την εβδομάδα, αλλά το αφήνω στην άκρη για λίγο…
Η παρουσία μου εδώ μου έδωσε την ευκαιρία να αναλογιστώ την προβληματική κατάσταση της Δύσης, συνειδητοποιώντας ότι δύο βασικά ζητήματα απειλούν να ανατρέψουν τα θεμέλια των ιδεολογικών και πολιτιστικών μας θεσμών.
Το Στρασβούργο είναι μια όμορφη πόλη. Η αρχιτεκτονική της χρησιμεύει ως μια εντυπωσιακή υπενθύμιση των απίστευτων επιτευγμάτων των χιλίων και πλέον ετών γαλλικού πολιτισμού και της κουλτούρας της Αλσατίας. Το αριστούργημα για την πόλη είναι ο καθεδρικός ναός του Στρασβούργου, ένα θαύμα του κόσμου για την εποχή του. Η πανύψηλη εκκλησία ήταν κάποτε το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο. Και χρειάστηκαν περίπου 400 χρόνια για να κατασκευαστεί, ένα χρονοδιάγραμμα που είναι απλά απίστευτο για την υψηλή χρονική προτίμηση του εγκεφάλου μας το 2024.
Σήμερα, το Στρασβούργο λειτουργεί ως έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και μερικών επιπλέον ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.
Και το Στρασβούργο, όπως και οι άλλες μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές στη Γαλλία, φιλοξενεί μια σημαντική, ταχέως αναπτυσσόμενη μειοψηφία πολιτών και μη, που δεν σέβονται τις πολιτιστικές αξίες που κάποτε υποστήριζε η Γαλλία (και η ευρύτερη Δύση).
Περπατώντας στους δρόμους εδώ, είναι εξίσου πιθανό να ακούσετε αραβικά όσο και γαλλικά. Αν και αυτό δεν είναι απαραιτήτως ένα πρόβλημα από μόνο του, χρησιμεύει ως λεωφόρος έρευνας που αποκαλύπτει το υπό εξέταση ζήτημα.
Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, οι Γάλλοι ηγέτες είχαν μια σκληρή αφομοιωτική στάση απέναντι στη μετανάστευση. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα για τα πρώτα μεγάλα κύματα μουσουλμάνων από πρώην γαλλικές αποικίες. Το πιο πρόσφατο κύμα μεταναστών από τον αραβικό κόσμο δεν θα μπορούσε να νοιαστεί λιγότερο για τη γαλλική κοινωνία και το δηλώνουν ανοιχτά.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση του 2020 από το Institut français d’opinion publique, σχεδόν οι μισοί Γάλλοι μουσουλμάνοι είπαν ότι η θρησκεία τους υπερισχύει των νόμων και των αξιών της Γαλλίας. Και μεταξύ των μουσουλμάνων κάτω των 25 ετών, τα τρία τέταρτα(!) συμφώνησαν με το αίσθημα αυτό.
Δεδομένου του συνεχώς μειούμενου ποσοστού γεννήσεων μεταξύ των Γαλλίδων, είναι πιθανό ότι μέσα σε μόνο τριάντα έως σαράντα χρόνια, η Γαλλία θα γίνει στην πλειοψηφία της μουσουλμανική χώρα.
Όμως, παρά αυτή την πραγματικότητα που βασίζεται σε στατιστικά στοιχεία (και με την μουσουλμανική κοινότητα να δηλώνει ότι δεν έχει καμία πρόθεση να συνεχίσει τις γαλλικές παραδόσεις και αξίες), οι Γάλλοι και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί σε όλο το σύγχρονο πολιτικό φάσμα που έχουν καταληφθεί από τον άνθρωπο του Νταβός σπεύδουν να απορρίψουν οποιαδήποτε συζήτηση για αυτό το θέμα ως ανόητη και/ή ρατσιστική.
Φυσικά, αυτό δεν είναι μόνο ένα γαλλικό ζήτημα, είναι ένα ζήτημα ολόκληρης της Δυτικής Ευρώπης. Για να ανθίσει μια κοινωνία (τόσο από οικονομική, όσο και από πολιτιστική άποψη), το ποσοστό αναπλήρωσης του πληθυσμού θα πρέπει άνετα να είναι πάνω από 2,1 παιδιά ανά γυναίκα. Όπως μπορείτε να δείτε στο παρακάτω γράφημα, οι γυναίκες στην Ευρώπη δεν κάνουν αρκετά παιδιά. Το ίδιο ισχύει και στην Αμερική, όπου το ποσοστό γονιμότητας το 2023 ήταν 1,78 γεννήσεις ανά γυναίκα.
Εάν οι λαοί που διεκδικούν την κληρονομιά τους μέσα στους άλλοτε περήφανους δυτικούς πολιτισμούς δεν αντιστρέψουν την πορεία τους, θα αντικατασταθούν από ανθρώπους που θα σβήσουν τον ιστορικό πολιτισμό και τις αξίες αυτών των κοινωνιών σαν να μην υπήρχαν ποτέ…
Δεν είναι μόνο ζήτημα αριθμών, είναι και ζήτημα πολιτικής.
Στην ευρύτερη Δύση, οι διάφορες πολιτικές μας διαμάχες δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς προηγουμένως να νικήσουμε δύο μεγάλα ζητήματα: δεν κάνουμε αρκετά μωρά και εισάγουμε ανθρώπους στα κυρίαρχα εδάφη μας που δεν μοιράζονται τις αξίες μας. Οτιδήποτε άλλο, που περιλαμβάνει σχεδόν όλες τις άλλες πολιτικές και ιδεολογικές μας διαφωνίες, έρχεται σε μακρινή δεύτερη θέση σε σχέση με τις προαναφερθείσες απειλές που αντιμετωπίζουν τα έθνη μας.