Πάμε για διάλυση του ΝΑΤΟ έως το 2025… Το ΝΑΤΟ κινδυνεύει να διαλυθεί έως το 2025… Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Αυτός θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος τίτλος για να συνοψίσουμε τη βαθιά κρίση που επηρεάζει την Ατλαντική συμμαχία.
Αυτή τη φορά δεν είναι ένα ρωσικό περιοδικό ή κάποιο «επικίνδυνο» αντιατλαντικό έντυπο που κοιτάζει στα σπλάχνα του ΝΑΤΟ και συνειδητοποιεί ότι η υγεία της συμμαχίας κάθε άλλο παρά σταθερή είναι. Είναι το περιοδικό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ο εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ, δηλαδή το The Atlantic που ήδη εκφράζει ξεκάθαρα τις επερχόμενες εξελίξεις.
Στο άρθρο του με τίτλο «Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη χωρίζουν για την Ουκρανία», ο Αμερικανός ιστορικός Phillip Payson O’Brien αναγκάζεται να αφηγηθεί την ιστορία ενός διαζυγίου, δηλαδή μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού, της Ουάσιγκτον, από τη μία πλευρά. και τις Βρυξέλλες από την άλλη.
Η ιστορία των σχέσεων μεταξύ των δύο πλευρών τα τελευταία 70 χρόνια δεν ήταν στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από μια ιστορία υποτέλειας. Αν κοιτάξετε τις σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης τον περασμένο αιώνα, αναπόφευκτα θα παρατηρήσετε πώς η Δυτική Ευρώπη δεν είχε τη δική της αυτόνομη εξωτερική πολιτική.
Από τις στάχτες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου γεννήθηκε μια «τάξη» βασισμένη στην απόλυτη υπεροχή της Αγγλόσφαιρας και της Αμερικανικής αυτοκρατορίας.
Τα εθνικά κράτη έχουν υποστεί μια διαδικασία κρίσης που έχει διαβρώσει όλο και περισσότερο την ατομική κρατική κυριαρχία και αυτά που κάποτε θεωρούνταν αδιαμφισβήτητα προνόμια των κρατών.
Ξεκίνησε μια διαδικασία μεταφοράς της κυριαρχίας από την κρατική μορφή στην υπερεθνική μορφή των πολιτικών και κυρίως χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία όλα μαζί αποτελούσαν την πραγματική μόνιμη κυβέρνηση της Ουάσιγκτον.
Λίγη σημασία είχε αν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν Δημοκρατικός ή Ρεπουμπλικάνος, γιατί η αμερικανική εξωτερική πολιτική παρέμενε ουσιαστικά η ίδια. Και ήταν η πολιτική του διεθνούς παρεμβατισμού και του μιλιταρισμού που έφερε αμέτρητες συγκρούσεις σε κάθε μέρος του πλανήτη.
(Με μόνη εξαίρεση τον Τραμπ, όπου κατά την περίοδο της δικής του Προεδρίας, δεν άναψε ούτε σπίρτο σε όλον τον κόσμο….)
Αν υπήρχαν ηγέτες και αρχηγοί κρατών που «τόλμησαν» να αντιταχθούν στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, η Ουάσιγκτον ενεργοποίησε τη μηχανή της ανατροπής και κατέστειλε με αίμα και βία εκείνα τα κινήματα που ήθελαν να ανακτήσουν την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία.
Η Ευρώπη δεν έμεινε απρόσβλητη σε αυτή την φάση, αλλά δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εφαρμόσει μια εξωτερική πολιτική που ήταν αυτή που υπαγόρευαν οι κύκλοι που κυριαρχούσαν στην Αμερική, όπως το CFR, η Τριμερής Επιτροπή, η Λέσχη της Ρώμης και η ομάδα Bilderberg.
Το έργο της ΕΕ που χρηματοδοτείται από την Ουάσιγκτον
Τα έγγραφα που αποχαρακτηρίστηκαν από τη CIA τα τελευταία χρόνια είναι εκεί για να μας υπενθυμίζουν ότι το ίδιο το έργο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αναμφίβολα εμπνευσμένο από τον Kallergi, υποστηρίχθηκε και χρηματοδοτήθηκε σθεναρά από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η Ουάσιγκτον χρειαζόταν να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή υπερεθνική δομή για να μπορεί να κατευθύνει την πολιτική κάθε μεμονωμένου ευρωπαϊκού κράτους σε ένα ενιαίο γεωπολιτικό μπλοκ.
Και ενήργησε ανάλογα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν η CIA δεν υπήρχε ακόμη, αλλά ο πρόδρομός της, το Γραφείο Στρατηγικών Υποθέσεων, το OSS, ο στρατηγός William Donovan είχε το καθήκον να συνοδεύσει τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Τεράστια κεφάλαια διατέθηκαν σε αυτό το σχέδιο και από εκείνα τα χρόνια η Ουάσιγκτον ενεργούσε πάντα για να μεταβιβάσει την κυριαρχία των κρατών στα μελλοντικά ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα των επόμενων ετών, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ιστορία της Ιταλίας έχει επίσης αναπόφευκτα επηρεαστεί από το ότι ανήκει στην Αγγλόσφαιρα. Η Συνταγματική Δημοκρατία του 1946-48 δεν είναι τίποτε άλλο από τη δημιουργία αυτών των περιβαλλόντων που κυβερνούσαν την αμερικανική προεδρία και που χρειάζονταν απολύτως την Ιταλία για να είναι μέρος αυτού του συστήματος.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ιταλίας… Για να συνδεθεί η Ιταλία στις αλυσίδες αυτής της αυτοκρατορίας, εφαρμόστηκε μια στρατηγική που αποτελείται από απάτες, όπως η δημιουργία της ίδιας της Δημοκρατίας, η οποία δεν θα είχε γεννηθεί ποτέ στο δημοψήφισμα μεταξύ μοναρχίας και δημοκρατίας στις 2 Ιουνίου 1946, εάν υπήρχε μαζική εκλογική νοθεία.
Και στις επόμενες δεκαετίες η δύναμη της Αγγλόσφαιρας ξεπέρασε πολύ την απάτη και την εξαπάτηση και κατέφυγε στη διαβόητη στρατηγική έντασης που αποτελείται από βόμβες και δολοφονίες, πάνω απ’ όλα του Προέδρου Άλντο Μόρο , για να κρατήσει την Ιταλία αιχμάλωτη στο κλουβί του Ατλαντικού. Να είστε σίγουροι, πως κάτι παρόμοιο έχει γίνει με όλα τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ…
Τώρα αυτό που συμβαίνει και θα πρέπει να απασχολεί όσους ανήκουν στο ατλαντικό κατεστημένο είναι ότι αυτή η «τάξη» έχει αναπόφευκτα φτάσει στο τέλος της.
Όταν η ΕΣΣΔ κατέρρευσε το 1989-91, ήταν από τη θέληση των ίδιων οικονομικών δυνάμεων που την είχαν δημιουργήσει το 1917.
Είχε έρθει η ώρα να τεθεί τέλος στη λογική των δύο ελεγχόμενων μπλοκ να αφήσουν ένα λιβάδι για την αμερικανική αυτοκρατορία και για το ΝΑΤΟ που, αντί να κλείσει την ιστορία του όπως θα έπρεπε στα χαρτιά να θεωρηθεί το τέλος της ΕΣΣΔ, επεκτάθηκε περισσότερο.
Το ψέμα της οργάνωσης που δημιουργήθηκε για να υπερασπιστεί την Ευρώπη και τον κόσμο από τη σοβιετική «απειλή» εκδηλώθηκε στην πληρότητά του τη δεκαετία του 1990.
Ο πρώην πρωθυπουργός Giulio Andreotti δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι η εποχή του ΝΑΤΟ έπρεπε να τελειώσει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ίσως ήταν ακριβώς το όραμά του που του κόστισε την περιβόητη δίκη της μαφίας το 1993 με βάση μαρτυρίες μετανοημένων μέχρι τότε. Οι οποίοι μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν σιωπηλοί και ξαφνικά μετά τις δηλώσεις του εναντίον του ΝΑΤΟ, άρχισαν να κάνουν αποκαλύψεις για την υποτιθέμενη σχέση του Andreotti με τη μαφία.
Ο Andreotti δεν είχε επηρεαστεί από τη δικαστική καταιγίδα των Καθαρών Χεριών που πάντα ήθελαν οι κύκλοι της Ουάσιγκτον να απαλλαγούν από μια πολιτική τάξη που θεωρείται δυνητικά δυσκίνητη στην προώθηση του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού σχεδίου.
Χρειάστηκε λοιπόν άλλη μια δικαστική μηχανή λάσπης για την απομάκρυνσή του από την πολιτική σκηνή και ως εκ τούτου αποφασίστηκε να κινηθεί εναντίον του μια δίκη μαφίας.
Το κυριαρχικό δόγμα του Τραμπ είναι το τέλος της αμερικανικής αυτοκρατορίας
Αυτό που οδήγησε στο τέλος της παλιάς ισορροπίας ήταν το γεγονός ότι το 2016 διακόπηκε η προεδρική συνέχεια των τελευταίων εξήντα ετών. Το δίπολο των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών που είδε τους υποψηφίους να ανεβαίνουν στην προεδρία ελεγχόμενοι και πιστοί στα διάφορα ατλαντικά και σιωνιστικά λόμπι, διακόπηκε οριστικά όταν ο αουτσάιντερ Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα, ανατρέποντας εντελώς την κατάσταση.
Για πρώτη φορά μπήκε στο γήπεδο ένας πολιτικός παράγοντας που έβαλε στο επίκεντρο τα συμφέροντα των ΗΠΑ και όχι της αυτοκρατορίας. Αυτό έθεσε σε κίνδυνο τη δύναμη της Αγγλόσφαιρας και οι δυνάμεις που βρίσκονται στην Ουάσιγκτον το κατάλαβαν αμέσως.
Τέθηκε σε κίνηση η μηχανή της ανατροπής που συνέλαβε το διαβόητο Spygate για να εμποδίσει τον δρόμο προς την προεδρία, υλοποιήθηκε με εντολή της Χίλαρι Κλίντον και του Μπαράκ Ομπάμα και στην οποία υπήρχε η αποφασιστική συνεργασία του ιταλικού βαθέως κράτους που συνδέεται στενά με το αμερικανικό . Και με κάποιους δορυφόρους του Βατικανού αν θυμάστε…
Δεν ήταν όμως αρκετό και το 2020 οι διάφορες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης αποφάσισαν ότι χρειαζόταν κάτι πολύ μεγαλύτερο και πιο ανατρεπτικό για να μπορέσουν να απαλλαγούν οριστικά από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Σε ένα από τα άρθρα του, ένα από τα περιοδικά στα χέρια διαφόρων αμερικανικών εταιρειών, το Time, γιορτάζει την εκλογική νοθεία του 2020 .
Προφανώς το Time δεν χρησιμοποιεί ρητά τη λέξη «απάτη», αλλά με το υποκριτικό φιλελεύθερο ύφος του κάνει λόγο για κοινή προσπάθεια όλου του δικτύου των πολυεθνικών που έλεγχαν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και το Δημοκρατικό Κόμμα με στόχο τη διάσωση της «δημοκρατίας».
Χάρη σε αυτό το δίκτυο έχουν αλλάξει οι εκλογικοί νόμοι σε επιμέρους αμερικανικές πολιτείες, ψηφοφόροι που δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτοί, για παράδειγμα παράτυποι μετανάστες έγιναν δεκτοί τελικά, προσλήφθηκε ένας στρατός ελεγκτών που εξαφάνισαν τα ψηφοδέλτια και εκατοντάδες χιλιάδες ταχυδρομικών ψήφων έχουν κατεβάσει, όλα «περίεργα» υπέρ του υποψηφίου των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν.
Η αποστολή φαινόταν εκτελεσμένη. Ο ατλαντικός και παγκοσμιοποιητικός μηχανισμός είχε απελευθερωθεί από τη μεταβλητή που είχε θέσει σε κίνδυνο την εξίσωση που θα έπρεπε να είχε φέρει στο φως την οικουμενική κυβέρνηση που λαχταρούσαν αυτές οι δυνάμεις.
Δεν ήταν όμως έτσι. Το τι συνέβη στην Ουάσιγκτον το 2020 και το 2021 όταν βρισκόταν σε εξέλιξη η λεγόμενη μετάβαση της εξουσίας από τον Τραμπ στον Μπάιντεν παραμένει αντικείμενο συζήτησης, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν υπήρξε ανατροπή της εξωτερικής πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν να αποσύρονται από τα θέατρα πολέμου όπως συνέβη στο Αφγανιστάν, εξοργίζοντας έτσι διάφορους εκπροσώπους του παγκόσμιου κατεστημένου .
Στην Ουκρανία, η Ουάσιγκτον, πέρα από τις δηλώσεις υποστήριξης προς το καθεστώς Ζελένσκι, δεν κάνει ό,τι θα μπορούσε πραγματικά να κάνει για να κρατήσει τους Ναζί του Κιέβου στη ζωή.
Ο Ζελένσκι διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτό και δεν παρέλειψε να επισημάνει σε περισσότερες από μία περιπτώσεις ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να είχαν επέμβει στρατιωτικά στην Ουκρανία, εάν είχαν πραγματικά την πρόθεση να διατηρήσουν την προεδρία του ανθρώπου που είχαν τοποθετήσει στην εξουσία ο Σόρος και ο Ομπάμα τα τελευταία χρόνια. .
Και αντ’ αυτού η Ουάσιγκτον παραμένει σταθερή και ουσιαστικά αφήνει το Κίεβο στη μοίρα του ακόμη και υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν, η οποία στα χαρτιά θα έπρεπε να είχε ενεργήσει για να διατηρήσει τον ατλαντισμό και όχι να τον οδηγήσει στο τέλος του.
Αυτό που ανησυχεί περισσότερο τους κύκλους του Ατλαντικού σε αυτή τη συγκυρία είναι το κλείσιμο του κύκλου. Στο άρθρο του, ο O’Brien γράφει ότι η επίσημη επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο σημαίνει βέβαιο θάνατο της Ατλαντικής συμμαχίας και αυτό σημαίνει το οριστικό τέλος όλων εκείνων των ισορροπιών που κυριάρχησαν στην Ευρώπη από το 1945 και μετά.
Την ίδια ανησυχία συμμερίζεται και ο γιος του χρηματοδότη Τζορτζ Σόρος, Άλεξ, ο οποίος σε άρθρο του στο Politico σημειώνει πώς η νίκη του Τραμπ θα μπορούσε πρακτικά να θέσει σε κίνδυνο την ίδια την ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η στρατιωτική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών είναι το ίδιο το ΝΑΤΟ και χωρίς αυτή τη δύναμη καμία παγκόσμια κυβέρνηση δεν θα δει ποτέ το φως της δημοσιότητας.
Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε έναν άλλο σημαντικό παράγοντα. Το ΝΑΤΟ δεν διαβρώνεται μόνο από τη Δύση από τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και από την Ανατολή με τη δράση της Ρωσίας στην Ουκρανία που δείχνει στον κόσμο πώς η δυτική συμμαχία δεν είναι πλέον αυτή που καθορίζει την πορεία των διεθνών σχέσεων.
Η διάγνωση επομένως μπορεί να είναι μόνο αυτή της εξαφάνισης. Τίποτα δεν μπορεί να σώσει τον Ατλαντισμό από την κρίση του και δεν φαίνεται να υπάρχει συγκεκριμένη κίνηση που να εμποδίζει τον δρόμο για μια άλλη εντολή Τραμπ, εκτός και αν ληφθούν υπόψη εκείνα τα γελοία κατηγορητήρια που οι υπό κυριαρχία του Σόρος εισαγγελείς ασκούν εναντίον του Τραμπ σε μια μάταιη προσπάθεια να σταματήσουν Ο Πρόεδρος.
Το τέλος της Αγγλόσφαιρας και η επιστροφή στην κυριαρχία
Ο κόσμος αλλά κυρίως η Ευρώπη, και αναπόφευκτα η Ελλάδα, βρίσκονται κοντά σε ένα μοναδικό σταυροδρόμι της ιστορίας τους. Για σχεδόν 80 χρόνια τα ευρωπαϊκά κράτη βρίσκονται στην κατάσταση των δορυφόρων των οποίων η πολιτική γράφτηκε αλλού και μακριά από τις διάφορες ευρωπαϊκές καγκελαρίες.
Τώρα το τέλος του Ατλαντισμού ανοίγει ένα τεράστιο κενό και αφαιρεί από τις ευρωπαϊκές πολιτικές τάξεις αυτό το δεκανίκι χωρίς το οποίο δεν μπορούν να υπάρξουν.
Οι διάφοροι Ευρωπαίοι πολιτικοί ελέγχονταν όλοι εξ αποστάσεως από τα λόμπι της Ουάσιγκτον. Η εξαφάνιση των λόμπι που κυβέρνησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες σημαίνει το τέλος των ευρωπαϊκών πολιτικών τάξεων που βρίσκονται να στερούνται την απαραίτητη προστασία των παλαιών αναφορών τους.
Αυτό προφανώς ισχύει και για την χώρα μας, η οποία, μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, είναι αυτή που βιώνει τη βαθύτερη και πιο προχωρημένη κρίση του πολιτικού της συστήματος.
Η απόσταση που χωρίζει τους πολιτικούς θεσμούς από τον Ελληνικό λαό είναι αστρική και αγεφύρωτη. Η τρέχουσα πολιτική τάξη αγνοείται από την πλειονότητα των πολιτών που καταφεύγουν στην αποχή περιμένοντας να βρουν πραγματικά εκείνους τους εκπροσώπους που ενσωματώνουν καλύτερα τις ανάγκες ενός λαού που επιθυμεί έντονα το τέλος του status quo.
Και οι νόμοι της πολιτικής φυσικής λένε ότι ένα πολιτικό σύστημα που επιθυμείται και δημιουργείται από περιβάλλοντα του Ατλαντικού, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει εάν τα πρώτα εγκαταλείψουν τη σκηνή της ιστορίας. Χωρίς το ΝΑΤΟ, πάπαλα και οι πολιτικοί ταγοί..
Προσπάθησαν σθεναρά μπορούμε να πούμε και μέσω της πανδημίας να οδηγήσουν τις χώρες στην Παγκοσμιοποίηση… Όμως, το σχέδιο απέτυχε στους στόχους του γιατί έλειπαν πάρα πολλές απαραίτητες προϋποθέσεις για την ολοκλήρωσή του, πάνω απ’ όλα η αμερικανική απεμπλοκή και η σθεναρή αντίθεση από τη Ρωσία.
Έτσι, πολλές χώρες της Δύσης πλέον, βρίσκονται πολύ κοντά στο κλείσιμο του κύκλου που ανήκει στην Αγγλόσφαιρα και με τη μοναδική δυνατότητα να επιστρέψουν ως ηγετικά έθνη στην παγκόσμια σκηνή.
Το τέλος του ΝΑΤΟ θα θέσει σε κίνηση έναν μη αναστρέψιμο μηχανισμό. Το τέλος του ΝΑΤΟ θα προσφέρει στα κράτη που επηρεάζει, τη δυνατότητα και την ευκαιρία να αποκαταστήσουν πλήρως τους θεσμούς τους και να συγκροτήσουν μια νέα πολιτική τάξη αποτελούμενη από πιστούς υπηρέτες του κράτους και όχι από άθλιους εκτελεστές εξουσιαστών που έχουν μοναδικό σκοπό να καταστρέψουν τα Έθνη…