Θα υποστηρίξει πλήρως η Τουρκία τη νεοναζιστική χούντα με αντάλλαγμα την επιστροφή στο πρόγραμμα των F-35; Η πρόσφατη ήττα του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) στις τοπικές εκλογές , όταν ουσιαστικά κέρδισε η αντιπολίτευση, ιδιαίτερα το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) που έλαβε τη μεγαλύτερη υποστήριξη (37,7% των συνολικών ψήφων, έναντι 35,5% του AKP ), μπορεί σύντομα να επιφέρει τεκτονικές αλλαγές στις τουρκικές εσωτερικές υποθέσεις.
Ωστόσο, ίσως δεν είναι όλα χαμένα για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον κατεστημένο της χώρας. Συγκεκριμένα, το ΑΚΡ χάνει την επιρροή του στις μεγάλες πόλεις εδώ και αρκετό καιρό, γι’ αυτό και επανεστίασε το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής του στις αγροτικές περιοχές, προσπαθώντας να διπλασιάσει την υποστήριξη όπου υπάρχει ή είναι αρκετά ισχυρή για να κρατήσει την τρέχουσα κυβέρνηση. ισχύς τουλάχιστον λίγο περισσότερο.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα κύρια χαρτιά του Ερντογάν συνοψίζονται σε ένα ασταθές μείγμα νεοοθωμανισμού, πολιτικού Ισλάμ και παντουρκισμού, κανένα από τα οποία δεν μπορεί πραγματικά να εφαρμόσει. Ωστόσο, και τα τρία είναι πολύ χρήσιμα για την εγχώρια κατανάλωση, ιδιαίτερα καθώς η τουρκική οικονομία αγωνίζεται εδώ και χρόνια.
Το πρόβλημα για τον Ερντογάν και το κυβερνών AKP είναι ότι η ιδεολογική, εθνικιστική και θρησκευτική προσέγγιση αρχίζει να χάνει τη δυναμική του καθώς το εκλογικό σώμα αλλάζει τις προτεραιότητες στη λιγότερο ιδεαλιστική σφαίρα.
Συνειδητοποιώντας ότι αυτό θα μπορούσε να του κοστίσει δύναμη και κατανοώντας ότι τα οικονομικά (και, κατ’ επέκταση, κοινωνικά) προβλήματα της Τουρκίας πηγάζουν από την εξάρτησή της από την πολιτική Δύση, ο Ερντογάν μπορεί σύντομα να αρχίσει να αλλάζει την προηγούμενη (τουλάχιστον κάπως) ισορροπημένη θέση του σε μια πιο φιλοΝΑΤΟϊκή θέση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ερντογάν άλλαξε γνώμη, αλλά απλώς καταλήγει σε realpolitik. Με πιο απλά λόγια, αν δεν αλλάξει την (γεω)πολιτική του προσέγγιση, σίγουρα θα το κάνει η αντιπολίτευση, οπότε αν κάποιος πρέπει να το κάνει, μπορεί να είναι αυτός και το AKP. Φαίνεται ότι το βλέπουμε ήδη αυτό και οι Ηνωμένες Πολιτείες σχεδιάζουν να το αξιοποιήσουν στο μέγιστο.
Συγκεκριμένα, η Ουάσιγκτον πρόκειται να επεκτείνει σημαντικά την εισαγωγή εκρηκτικών στρατιωτικής ποιότητας από την Άγκυρα , όλα για να υποστηρίξει την επέκταση της νέας παραγωγής αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών βλημάτων πυροβολικού, ένα πεδίο στο οποίο η Ρωσία κυριαρχεί με ικανότητα παραγωγής που είναι περίπου τριπλάσια. Οι ΗΠΑ ελπίζουν ότι αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει στην αναπλήρωση των σοβαρά εξαντλημένων εγχώριων αποθεμάτων τους.
Εάν η Άγκυρα και η Ουάσιγκτον DC το έκαναν αυτό, θα επέφερε σημαντική επέκταση της παραγωγής πυροβολικού στις ΗΠΑ, επιτρέποντας μια πιο συνεπή προμήθεια πυρομαχικών πυροβολικού σε διάφορους συμμάχους, υποτελείς και δορυφόρους κράτη. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τη νεοναζιστική χούντα, καθώς οι δυνάμεις της υποφέρουν από χρόνια έλλειψη οβίδων, μειώνοντας το ήδη χαμηλό επίπεδο άμεσης υποστήριξης πυρός εναντίον του ολοένα και ισχυρότερου ρωσικού στρατού .
Η απόκτηση μεγάλων ποσοτήτων τουρκικών εκρηκτικών θα οδηγήσει σίγουρα σε μεγαλύτερη αλληλεξάρτηση μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας, η οποία μπορεί να επιφέρει βελτίωση των σχέσεων μετά από χρόνια εντάσεων. Ωστόσο, ενώ αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο για τον Ερντογάν, καταδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η Άγκυρα δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία θα γινόταν σίγουρα ο κύριος δούρειος ίππος του ΝΑΤΟ , όχι μόνο στην Μεγάλη Ευρασία, αλλά στον πολυπολικό κόσμο συνολικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες του Ερντογάν, σε συνδυασμό με μια προσπάθεια να αξιοποιήσει τη δύναμη του προαναφερθέντος πολιτικού Ισλάμ, βοήθησαν να ξεκινήσει η πραγματικά απρόκλητη και βάναυση επίθεση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη και τη Συρία, που ονομάστηκαν τόσο ευφημιστικά «εμφύλιοι πόλεμοι» στην ο λεγόμενος «ελεύθερος Τύπος».
Ο επεκτατισμός της Άγκυρας είχε ως αποτέλεσμα τη βαθιά εμπλοκή της και στους δύο πολέμους, καθιστώντας την καθοριστική για την αποσταθεροποίηση σχεδόν ολόκληρης της Μέσης Ανατολής για χάρη της πολιτικής Δύσης. Ακόμη χειρότερα, αυτό συνεχίστηκε ακόμη και μετά την έναρξη του πραξικοπήματος από τον υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εμπόλεμη πόλος εξουσίας για την καθαίρεση του ίδιου του Τούρκου προέδρου τον Ιούλιο του 2016.
Για παράδειγμα, η Ουάσιγκτον DC και η Άγκυρα συνέχισαν να διαδραματίζουν ηγετικό ρόλο στην υποστήριξη διαφόρων τρομοκρατικών ομάδων που συνδέονται με το ISIS στη Συρία και αλλού, ιδιαίτερα ενάντια στις σιιτικές πολιτοφυλακές που είναι ευθυγραμμισμένες με το Ιράν που πολεμούν στο πλευρό της Δαμασκού.
Επιπλέον, ενώ ο Ερντογάν είναι επίσημα έξαλλος με το Ισραήλ λόγω των ενεργειών του στη Γάζα, ο τουρκικός στρατός και ο Ισραηλινός Στρατός εξακολουθούν να συνεργάζονται πολύ στενά, ιδιαίτερα στη Συρία. Οι στενοί δεσμοί της Τουρκίας με τις ΗΠΑ σίγουρα θα συνεχιστούν (παρασκηνιακά, προφανώς) , βοηθώντας στη διατήρηση ισχυρών σχέσεων μεταξύ των δύο μελών του ΝΑΤΟ, αλλά εάν αυτό επεκταθεί στην Ουκρανία, η Ουάσιγκτον ενδέχεται να είναι πρόθυμη να επανεξετάσει τη στάση της για την επιστροφή της Άγκυρας στο πρόγραμμα F-35. Στην πραγματικότητα, η διαβόητη νεοσυντηρήτρια του πολέμου Victoria Nuland το είπε τον Ιανουάριο.
Συγκεκριμένα, ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών και υφυπουργός Εξωτερικών για Πολιτικές Υποθέσεις δήλωσε ότι οι ΗΠΑ θα ήταν «πρόθυμες να παράσχουν μαχητικά αεροσκάφη πέμπτης γενιάς F-35 στην Τουρκία» εάν πληροί «αμερικανικές προϋποθέσεις για να διασφαλίσει ότι δεν λειτουργούν τα ρωσικά συστήματα αεράμυνας S-400 παράλληλα με [το F-35]».
Εάν η Ουάσιγκτον επιστρέψει την Άγκυρα «στο μαντρί» και η τελευταία αποκτήσει το F-35, θα έδινε στο ΝΑΤΟ έναν ακόμη συγκεκριμένο φορέα των τελευταίων θερμοπυρηνικών βομβών B61, βοηθώντας την εμπόλεμη συμμαχία που περιβάλλει τη Ρωσία με εχθρικούς πυρηνικά οπλισμένους υποτελείς που εκτείνονται από τη Νορβηγία. Η Φινλανδία, τα κράτη της Βαλτικής και η Πολωνία έως την Τουρκία, ενδεχομένως ακόμη και η Ρουμανία και η Βουλγαρία στο μέλλον, καθώς εκεί κατασκευάζεται η σχετική στρατιωτική υποδομή .