Θα σοβαρευτούν ποτέ στο Νοσοκομείο Χαλκίδας; Όταν ο διευθυντής ενός νοσοκομείου μπακογιαννίζει, το αποτέλεσμα είναι οικτρά απογοητευτικό… Τι εννοεί ο ποιητής με το μπακογιαννίζει;; Θα δείτε παρακάτω διαβάζοντας το άρθρο… Να τονίζουμε εδώ ότι το νοσοκομείο Χαλκίδας είναι ίσως το πιο καινούριο της χώρας μας.. Και σίγουρα έπεσαν πολλά χρήματα για να φτιαχτεί… Τα χρήματα αυτά ως είθιστε μοιράστηκαν στους κολλητούς, ενώ θα μπορούσε ένα μέρος τους έστω να επενδυθεί σε προσωπικό και μηχανήματα.. Απλά το αναφέρουμε για να έρθει να δέσει με όσα ακόμα διαβάσετε παρακάτω..
γράφει ο Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
Πραγματικά, έχω βαρεθεί ν’ ασχολούμαι με το νοσοκομείο Χαλκίδας. Αν ασχολούμουν για καλό, θα έλεγα «πάει στην ευχή!». Ασχολούμαι όμως μόνο για κακό, γιατί απλά τίποτε καλό δεν υπάρχει σε αυτό το ρημάδι που σε πείσμα της πραγματικότητας, κάποιοι επιμένουν να το αποκαλούν «νοσοκομείο». Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία αθλιότητα ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω. Ακόμη κι ένας κάτοικος «τριτοκοσμικής» χώρας, θα γελούσε με τα χάλια και την απόλυτη ξεφτίλα αυτού του κατ’ ευφημισμόν «νοσοκομείου». Ακόμη κι ένα κέντρο υγείας στα περίχωρα του Μαλάουι, φαντάζει πιο οργανωμένο και πιο ανθρώπινο.
Ένας ανίκανος διοικητής, μερικοί γιατροί που αποτελούν την ντροπή της ιατρικής, ένα ανεπαρκές νοσηλευτικό προσωπικό που διαθέτει 2-3 νοσηλευτές/ριες για 48 κλίνες, ένα φαγητό που πιθανόν θα ήταν γκουρμέ για χοιροστάσιο και μηχανήματα που άλλες φορές δουλεύουν, άλλες όχι.
Να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι το νοσοκομείο χτίστηκε σε αρχαιολογικό χώρο όπου βρισκόταν η Ακρόπολις της αρχαίας Χαλκίδας κι ότι ο χώρος υπέστη ανυπολόγιστη καταστροφή είτε με σκαπτικά έργα, είτε μ’ επιχωμάτωση; Να ξεκινήσουμε από τη δολοφονική ανικανότητα του ιατρικού προσωπικού που παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή ενός συνανθρώπου μας; Κι όχι μόνο ενός… Όλοι στη Χαλκίδα παρακαλάμε να γίνει ένα θαύμα και να μην πάθουμε τίποτα, για να μην πέσουμε στα χέρια των χασάπηδων του νοσοκομείου Χαλκίδας. Να πούμε για τον φανατισμό όλου του νοσοκομείου για τα εμβόλια του θανάτου και τις μάσκες; Ακόμα κι οι μύγες που πετάνε, επιβάλλεται να φορούν μάσκες εκεί. Η εντολή λήξης συναγερμού, δεν έφτασε εκεί…
Κι ενώ το νοσοκομείο αυτό έχει τα χίλια κακά της μοίρας του, ήρθε κι η μπακογιαννίτιδα του διευθυντή και το απογείωσε…
Όλα τα είχε η Μαργιωρή, ο φερετζές της λείπει…
Ο μπακογιαννισμένος διευθυντής, αποφάσισε να φτιάξει ένα… «μουσείο» (Θεέ μου σ’χώρα με…). Ωραία ως εδώ…
Ο απίστευτα τραγικός αυτός τύπος, είχε τη φαεινή ιδέα να το κάνει στους… χώρους αναμονής της κλινικής! Παίζει να είναι παγκόσμια πρωτιά αυτό…
Κι οι καταγγελίες στο ιστολόγιό μας, έπεσαν… βροχή!
Οι άνθρωποι, έχουν τον πόνο τους για τους οικείους τους, ανησυχούν όταν αυτοί βρίσκονται στο χειρουργείο (κι όχι άδικα), θα πρέπει να βλέπουν και τα αρχαία μηχανήματα ενός παλαιού οδοντιατρείου και ενός ορθοπεδικού. Να το ‘χουμε σίγουρο το καρδιακό δηλαδή… Για να μη μιλήσουμε για τις τρομακτικές κούκλες που κάνουν την εικόνα πιο τρομακτική, ειδικά τις νυχτερινές ώρες. Φτάνουν στο σημείο ασθενείς κι επισκέπτες ν’ αναζητούν τα τηλέφωνα των Ghostbusters, μπας και ζωντανέψει καμία τρομακτική κούκλα…
Εν τάξει! Καλή η σκέψη του μουσείου, αλλά στους διαδρόμους των θαλάμων; Τι λογική υπάρχει σε αυτό; Αν το έβλεπε κανένας (σοβαρός) ψυχίατρος, θα έλεγε ότι ο διευθυντής πάσχει από το Hannibal Lecter Syndrome… Το Σύνδρομο του Χάνιμπαλ Λέκτερ… Ξέρετε… Του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα της ταινίας «Η σιωπή των αμνών«.
Αν και, μεταξύ μας, τα όσα συμβαίνουν στο νοσοκομείο Χαλκίδας, περισσότερο προς την… «Σιωπή των… αχαμνών» φέρνουν. Την κλασσική παρωδία του 1994…
Θα πει κάποιος ότι πιθανόν δεν έχουν χώρους…
Για κοιτάξτε τη νυχτερινή αεροφωτογραφία…
Χώροι υπάρχουν! Κι όχι, δεν το εννοώ όπως το έλεγε ο ΓΑΠ στο «λεφτά υπάρχουν». Οι χώροι υπάρχουν πραγματικά…
Οπότε, ή έλλειψη κοινής λογικής υπάρχει, ή ο διευθυντής αποφάσισε να γίνει Hannibal Lecter… Σου λέει ο άνθρωπος: «με αυτά εδώ, όλο και κάποιος θα τρομάξει, θα ταβλιαστεί τ’ ανάσκελα, θ’ αποκτήσουμε πελατεία»… Γιατί όχι; Ικανό τον έχω…
Σοβαρευτείτε επί τέλους! Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, το δάγκωσε κι ο γάιδαρος…
Άντε, κι ο Θεός να μας φυλάει μην πέσουμε στην ανάγκη τους…