Παρακολουθήστε – Δυνατή ομιλία του Σεργκέι Λαβρόφ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.. Η Ρωσία δεν είναι το καλύτερο παιδί, αλλά μιλάει πολύ λογικά… Κάποιοι θα πουν πως αυτό μπορεί να είναι μέρος του σχεδίου της Ρωσίας για να αποσταθεροποιήσει τη Δύση, αλλά σε τόσο χαοτικούς καιρούς, όλες οι φωνές και οι απόψεις πρέπει να ακούγονται. Η απαγόρευση των ρωσικών τηλεοπτικών καναλιών και η λογοκρισία των ομιλιών θα επιδεινώσουν την κατάσταση. Πρέπει να αναφέρω αυτή την ομιλία, γιατί τα δυτικά μέσα δεν θα το κάνουν.
Σε αυτή την ομιλία, που εκφωνήθηκε την περασμένη εβδομάδα στη Νέα Υόρκη, ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ, απευθύνεται στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με θέμα “Αποτελεσματική πολυμέρεια μέσω της προστασίας των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών”.
Ακολουθεί η μεταφρασμένη στα Ελληνικά απομαγνητοφώνηση της ομιλίας του.
“Αγαπητοί συνάδελφοι,
Είναι συμβολικό ότι πραγματοποιούμε τη συνάντησή μας για την Παγκόσμια Ημέρα Πολυμέρειας και Διπλωματίας για την Ειρήνη, η οποία εντάχθηκε στο ημερολόγιο των σημαντικών ημερομηνιών με το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 12 Δεκεμβρίου 2018.
Σε δύο εβδομάδες θα γιορτάσουμε την 78η επέτειο από τη Νίκη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, στην οποία η χώρα μου συνέβαλε καθοριστικά με την υποστήριξη των Συμμάχων, έθεσε τα θεμέλια για τη μεταπολεμική διεθνή τάξη. Η νομική της βάση ήταν ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών και ο ίδιος ο οργανισμός μας, που ενσαρκώνει την αληθινή πολυμέρεια, έχει αποκτήσει κεντρικό, συντονιστικό ρόλο στην παγκόσμια πολιτική.
Για σχεδόν 80 χρόνια ύπαρξής του, ο ΟΗΕ εκπληρώνει την πιο σημαντική αποστολή που του έχουν εμπιστευτεί οι ιδρυτές. Για αρκετές δεκαετίες, η βασική κατανόηση των πέντε μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας σχετικά με την υπεροχή των σκοπών και των αρχών του Χάρτη, εγγυάται την παγκόσμια ασφάλεια. Και έτσι, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια πραγματικά πολυμερή συνεργασία, που ρυθμίζεται από τους παγκοσμίως αναγνωρισμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου.
Τώρα το σύστημα με επίκεντρο τον ΟΗΕ διέρχεται βαθιά κρίση. Η βασική αιτία ήταν η επιθυμία μεμονωμένων μελών του οργανισμού μας να αντικαταστήσουν το διεθνές δίκαιο και τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών με ένα είδος “τάξης βασισμένης σε κανόνες”. Κανείς δεν είδε αυτούς τους “κανόνες”, δεν ήταν αντικείμενο διαφανών διεθνών διαπραγματεύσεων. Επινοούνται και εφαρμόζονται για να αντιμετωπιστούν οι φυσικές διαδικασίες δημιουργίας νέων ανεξάρτητων αναπτυξιακών κέντρων, που αποτελούν την αντικειμενική εκδήλωση της πολυμέρειας. Αποθαρρύνονται από παράνομα μονομερή μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της διακοπής της πρόσβασης σε σύγχρονη τεχνολογία και χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, του εξαναγκασμού από τις αλυσίδες εφοδιασμού, της δήμευσης περιουσιακών στοιχείων, της καταστροφής ζωτικής σημασίας υποδομών των ανταγωνιστών και της χειραγώγησης των καθολικά συμφωνημένων κανόνων και διαδικασιών.
Ως αποτέλεσμα, ο κατακερματισμός του παγκόσμιου εμπορίου, η παράλυση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και η τελική – όχι πλέον μεταμφιεσμένη – μετατροπή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε όργανο για την επίτευξη των στόχων των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών στόχων.
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διεκδικήσουν την κυριαρχία τους μέσω της τιμωρίας των απείθαρχων, οι Ηνωμένες Πολιτείες οδήγησαν στην καταστροφή της παγκοσμιοποίησης, η οποία για πολλά χρόνια διαφημιζόταν ως το υψηλότερο αγαθό όλης της ανθρωπότητας, υπηρετώντας το πολυμερές σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας. Η Ουάσιγκτον και η υπόλοιπη Δύση που την υπακούει, χρησιμοποιούν τους “κανόνες” τους όποτε είναι απαραίτητο για να δικαιολογήσουν αθέμιτα βήματα εναντίον εκείνων που χτίζουν τις πολιτικές τους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και αρνούνται να ακολουθήσουν τα ιδιοτελή συμφέροντα του “χρυσού δισεκατομμυρίου”. Όσοι διαφωνούν μπαίνουν στις “μαύρες λίστες” σύμφωνα με την αρχή: “όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας”.
Έχει γίνει εδώ και καιρό “άβολο” για τους δυτικούς συναδέλφους να διαπραγματεύονται σε καθολικές μορφές, όπως ο ΟΗΕ. Για να τεκμηριωθεί ιδεολογικά η πολιτική υπονόμευσης της πολυμέρειας, έχει τεθεί σε κυκλοφορία το θέμα της ενότητας των “δημοκρατιών”, σε αντίθεση με τις “αυτοκρατορίες”. Εκτός από τις “συνόδους κορυφής για τη δημοκρατία”, η σύνθεση των οποίων καθορίζεται από τον αυτοαποκαλούμενο ηγεμόνα, δημιουργούνται και άλλες “λέσχες της ελίτ” που παρακάμπτουν τον ΟΗΕ.
Οι Σύνοδοι Κορυφής για τη Δημοκρατία, η Συμμαχία για την Πολυμέρεια, η Παγκόσμια Συνεργασία για την Τεχνητή Νοημοσύνη, ο Παγκόσμιος Συνασπισμός για την Ελευθερία των Μέσων, η Έκκληση του Παρισιού για Εμπιστοσύνη και Ασφάλεια στον Κυβερνοχώρο – όλα αυτά και άλλα μη συμπεριληπτικά έργα, έχουν σχεδιαστεί για να υπονομεύσουν τις διαπραγματεύσεις για σχετικά θέματα υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, να επιβάλουν μη συναινετικές έννοιες και λύσεις, που είναι επωφελείς για τη Δύση. Πρώτα, συμφωνούν σε κάτι ιδιωτικά, σε στενό κύκλο και μετά παρουσιάζουν αυτές τις συμφωνίες ως “τη θέση της διεθνούς κοινότητας”. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: κανείς δεν επέτρεψε στη δυτική μειονότητα να μιλήσει εξ ονόματος όλης της ανθρωπότητας. Πρέπει να συμπεριφερόμαστε αξιοπρεπώς και να σεβόμαστε όλα τα μέλη της διεθνούς κοινότητας.
Επιβάλλοντας μια “τάξη βασισμένη σε κανόνες”, οι συντάκτες της απορρίπτουν αλαζονικά τη βασική αρχή του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών – την κυρίαρχη ισότητα των κρατών. Η πεμπτουσία του “κόμπλεξ της αποκλειστικότητας” ήταν η “περήφανη” δήλωση του επικεφαλής της διπλωματίας της ΕΕ, Τζ. Μπορέλ, ότι “η Ευρώπη είναι ένας κήπος της Εδέμ και ο υπόλοιπος κόσμος είναι μια ζούγκλα”. Θα παραθέσω επίσης την Κοινή Δήλωση ΝΑΤΟ-ΕΕ της 10ης Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, η οποία λέει: “Η Ενωμένη Δύση” θα χρησιμοποιήσει όλα τα οικονομικά, πολιτικά και – δίνω ιδιαίτερη προσοχή – στρατιωτικά εργαλεία που διαθέτει το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του “ενός δισεκατομμυρίου μας”.
Η “συλλογική Δύση” έβαλε στόχο να αναδιαμορφώσει “για τον εαυτό της” τις διαδικασίες πολυμέρειας σε περιφερειακό επίπεδο. Όχι πολύ καιρό πριν, οι Ηνωμένες Πολιτείες ζήτησαν την αναβίωση του Δόγματος Μονρόε, απαίτησαν από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής να περιορίσουν τους δεσμούς με τη Ρωσική Ομοσπονδία και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Αυτή η γραμμή, ωστόσο, συνέπεσε με την αποφασιστικότητα των χωρών της περιοχής να ενισχύσουν τις δικές τους πολυμερείς δομές, κυρίως της Κοινότητας των Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC), ενώ υπερασπίστηκαν το νόμιμο δικαίωμά τους να καθιερωθούν ως ένας από τους πυλώνες του πολυπολικού κόσμου. Η Ρωσία υποστηρίζει πλήρως τέτοιες δίκαιες φιλοδοξίες.
Τώρα σημαντικές δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους έχουν αναπτυχθεί για να υπονομεύσουν την πολυμέρεια στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, όπου έχει αναπτυχθεί ένα επιτυχημένο ανοιχτό σύστημα οικονομικής συνεργασίας και συνεργασίας στον τομέα της ασφάλειας γύρω από την ASEAN εδώ και δεκαετίες. Αυτό το σύστημα κατέστησε δυνατή την ανάπτυξη συναινετικών προσεγγίσεων που θα ταιριάζουν τόσο στα “δέκα” μέλη της ASEAN, όσο και στους εταίρους τους στο διάλογο, συμπεριλαμβανομένων της Ρωσίας, της Κίνας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ινδίας, της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας και της Δημοκρατίας της Κορέας, διασφαλίζοντας αληθινή πολυμέρεια χωρίς αποκλεισμούς. Προβάλλοντας τις στρατηγικές του Ινδο-Ειρηνικού, η Ουάσιγκτον χάραξε μια πορεία για την κατάρρευση αυτής της καθιερωμένης αρχιτεκτονικής.
Στην περσινή σύνοδο κορυφής στη Μαδρίτη, το ΝΑΤΟ, το οποίο πάντα έπειθε τους πάντες για την “ειρηνική” του φύση και τον αποκλειστικά αμυντικό χαρακτήρα των στρατιωτικών του προγραμμάτων, δήλωσε την “παγκόσμια ευθύνη”, το “αδιαίρετο της ασφάλειας” στον Ευρωατλαντικό και στον λεγόμενη περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Δηλαδή τώρα η “γραμμή άμυνας” του ΝΑΤΟ (ως αμυντικής Συμμαχίας) μετατοπίζεται στις δυτικές ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού. Οι προσεγγίσεις που υπονομεύουν την πολυμέρεια με επίκεντρο την ASEAN, εκδηλώνονται με τη δημιουργία της στρατιωτικής συμμαχίας AUKUS, στην οποία ωθούνται το Τόκιο, η Σεούλ και ορισμένες χώρες της ASEAN.
Υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών, δημιουργούνται μηχανισμοί παρέμβασης σε θέματα θαλάσσιας ασφάλειας, με στόχο τη διασφάλιση των μονομερών συμφερόντων της Δύσης στα ύδατα της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Ο J. Borrell, τον οποίο παρέθεσα ήδη σήμερα, υποσχέθηκε χθες να στείλει ναυτικές δυνάμεις της ΕΕ στην περιοχή αυτή. Δεν κρύβει ότι ο στόχος των στρατηγικών του Ινδο-Ειρηνικού είναι ο περιορισμός της ΛΔΚ και η απομόνωση της Ρωσίας. Έτσι αντιλαμβάνονται οι δυτικοί συνάδελφοι την “αποτελεσματική πολυμέρεια” στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού.
Μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την αποχώρηση της Σοβιετικής Ένωσης από την πολιτική σκηνή, άρχισε να ανατέλλει η ελπίδα για την υλοποίηση των αρχών της γνήσιας, χωρίς διαχωριστικές γραμμές, πολυμέρειας στον ευρωατλαντικό χώρο. Αλλά αντί να απελευθερώσουν το δυναμικό του ΟΑΣΕ σε ισότιμη συλλογική βάση, οι δυτικές χώρες όχι μόνο διατήρησαν το ΝΑΤΟ, αλλά, αντίθετα με τις ορκισμένες υποσχέσεις τους, χάραξαν μια πορεία για την αναιδή απορρόφηση του παρακείμενου χώρου, συμπεριλαμβανομένων των εδαφών όπου τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας έχουν πάντα υπάρξει και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όπως ανέφερε ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Μπέικερ στον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο: “Η κύρια απειλή για το ΝΑΤΟ είναι ο ΟΑΣΕ”. Θα πρόσθετα μόνος μου ότι σήμερα τόσο ο ΟΗΕ, όσο και οι απαιτήσεις του Χάρτη του αποτελούν επίσης απειλή για τις παγκόσμιες φιλοδοξίες της Ουάσιγκτον.
Η Ρωσία προσπάθησε υπομονετικά να καταλήξει σε αμοιβαία επωφελείς πολυμερείς συμφωνίες με βάση την αρχή του αδιαίρετου της ασφάλειας, η οποία διακηρύχθηκε επίσημα στο υψηλότερο επίπεδο στα έγγραφα των συνόδων κορυφής του ΟΑΣΕ το 1999 και το 2010. Είναι ευθέως και ξεκάθαρα γραμμένο σε μαύρο και άσπρο ότι κανείς δεν πρέπει να ενισχύει την ασφάλειά του σε βάρος της ασφάλειας των άλλων και σε κανένα κράτος, ομάδα κρατών ή οργανισμό δεν μπορεί να ανατεθεί η πρωταρχική ευθύνη για τη διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή του Οργανισμού ή να θεωρήσει οποιοδήποτε μέρος της περιοχής του ΟΑΣΕ ως σφαίρα επιρροής του.
Το ΝΑΤΟ δεν έδωσε δεκάρα για αυτές τις υποχρεώσεις των προέδρων και των πρωθυπουργών των χωρών-μελών του και άρχισε να ενεργεί ακριβώς το αντίθετο, διακηρύσσοντας το “δικαίωμά” του σε οποιαδήποτε αυθαίρετη ενέργεια. Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα είναι ο παράνομος βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας το 1999, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης κεφαλών απεμπλουτισμένου ουρανίου, οι οποίες στη συνέχεια προκάλεσαν αύξηση των ογκολογικών ασθενειών – τόσο μεταξύ των Σέρβων πολιτών, όσο και μεταξύ των στρατιωτικών του ΝΑΤΟ. Ο Τζο Μπάιντεν ήταν τότε γερουσιαστής και μίλησε στις κάμερες, όχι χωρίς περηφάνια, ότι ζήτησε προσωπικά τον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου και την καταστροφή όλων των γεφυρών στον ποταμό Δρίνα.
Τώρα ο πρέσβης των ΗΠΑ στο Βελιγράδι Κ. Χιλ, μέσω των ΜΜΕ, καλεί τους Σέρβους να “γυρίσουν σελίδα” και “να σταματήσουν να προσβάλλονται”. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συσσωρεύσει μια πληθώρα εμπειριών σχετικά με το “σταμάτα να προσβάλλεσαι”. Η Ιαπωνία εδώ και πολύ καιρό σιωπά ντροπιαστικά για το ποιος βομβάρδισε τελικά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ούτε μια λέξη για αυτό στα σχολικά εγχειρίδια. Πρόσφατα, σε μια συνάντηση των G-7, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ E. Blinken θρήνησε με θλίψη για τα θύματα αυτών των βομβαρδισμών, αλλά παρέλειψε να αναφέρει ποιος τους οργάνωσε. Αυτοί είναι οι “κανόνες”. Και κανείς δεν τολμά να διαφωνήσει.
Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξαν δεκάδες εγκληματικές στρατιωτικές περιπέτειες της Ουάσιγκτον, χωρίς καμία προσπάθεια εξασφάλισης πολυμερούς νομιμότητας. Γιατί, αν υπάρχουν “κανόνες” που κανείς δεν γνωρίζει;
Η επαίσχυντη εισβολή στο Ιράκ από τον συνασπισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ το 2003, πραγματοποιήθηκε κατά παράβαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπως και η επίθεση κατά της Λιβύης το 2011. Το αποτέλεσμα είναι η καταστροφή του κράτους, εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι, αχαλίνωτη τρομοκρατία.
Η παρέμβαση των ΗΠΑ στις υποθέσεις των μετασοβιετικών κρατών ήταν κατάφωρη παραβίαση του Χάρτη του ΟΗΕ. “Έγχρωμες επαναστάσεις” οργανώθηκαν στη Γεωργία και το Κιργιστάν, ένα αιματηρό πραξικόπημα στο Κίεβο τον Φεβρουάριο του 2014. Στην ίδια σειρά, γίνονται προσπάθειες κατάληψης της εξουσίας με τη βία στη Λευκορωσία το 2020.
Οι Αγγλοσάξονες, που με αυτοπεποίθηση οδήγησαν ολόκληρη τη Δύση, όχι μόνο δικαιολογούν όλες αυτές τις εγκληματικές περιπέτειες, αλλά και επιδεικνύουν τη γραμμή τους “προώθησης της δημοκρατίας”. Αλλά και πάλι σύμφωνα με τους δικούς του “κανόνες”: Κοσσυφοπέδιο – αναγνώρισαν την ανεξαρτησία χωρίς κανένα δημοψήφισμα. Κριμαία – δεν την αναγνωρίζουν (αν και έγινε δημοψήφισμα). Μην αγγίζετε τα Φώκλαντ/Μαλβίνες, άλλωστε εκεί έγινε δημοψήφισμα (όπως δήλωσε πρόσφατα ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κλέβερλι). Αστείο.
Προκειμένου να απορρίψουμε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, καλούμε όλους να καθοδηγηθούν από τις συμφωνίες συναίνεσης που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο της Διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών του 1970 για τις Αρχές του Διεθνούς Δικαίου, η οποία παραμένει σε ισχύ. Διακηρύσσει ξεκάθαρα την ανάγκη σεβασμού της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας εκείνων των κρατών που “τηρούν την αρχή των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης των λαών και έχουν κυβερνήσεις που εκπροσωπούν όλους τους ανθρώπους που ζουν σε μια δεδομένη περιοχή”.
Είναι προφανές σε κάθε αμερόληπτο παρατηρητή, ότι το ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ότι αντιπροσωπεύει τους κατοίκους των περιοχών που αρνήθηκαν να δεχτούν τα αποτελέσματα του αιματηρού πραξικοπήματος τον Φεβρουάριο του 2014 και εναντίον των οποίων οι πραξικοπηματίες εξαπέλυσαν πόλεμο για αυτό. Όπως η Πρίστινα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου, στους οποίους η ΕΕ υποσχέθηκε αυτονομία, όπως το Βερολίνο και το Παρίσι υποσχέθηκαν ειδικό καθεστώς στο Ντονμπάς. Το αποτέλεσμα αυτών των υποσχέσεων είναι γνωστό.
Ο Γενικός Γραμματέας μας Α. Γκουτέρες είπε πολύ καλά στην ομιλία του στη “Δεύτερη Σύνοδο Κορυφής για τη Δημοκρατία” στις 29 Μαρτίου φέτος: “Η δημοκρατία πηγάζει από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών”. Τα πρώτα λόγια του –εμείς οι λαοί– αντικατοπτρίζουν τη θεμελιώδη πηγή της νόμιμης εξουσίας: τη συναίνεση αυτών που κυβερνώνται. Συμφωνία. Να το τονίσω ξανά.
Για να σταματήσει ο πόλεμος που εξαπολύθηκε ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος στην ανατολική Ουκρανία, καταβλήθηκαν πολυμερείς προσπάθειες προς το συμφέρον μιας ειρηνικής διευθέτησης, που ενσωματώθηκε σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας που ενέκρινε ομόφωνα τις συμφωνίες του Μινσκ. Αυτές οι συμφωνίες καταπατήθηκαν από το Κίεβο και τους δυτικούς κυρίους τους, που οι ίδιοι παραδέχτηκαν πρόσφατα κυνικά και μάλιστα περήφανα ότι δεν σκόπευαν ποτέ να τις εκπληρώσουν, αλλά ήθελαν μόνο να κερδίσουν χρόνο για να αντλήσουν όπλα στην Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας. Έτσι, διακηρύχθηκε δημόσια παραβίαση της πολυμερούς υποχρέωσης όλων των μελών του ΟΗΕ που κατοχυρώνεται στον Χάρτη του, που απαιτεί από όλες τις χώρες να συμμορφώνονται με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Οι συνεπείς ενέργειές μας για την αποτροπή αντιπαράθεσης, συμπεριλαμβανομένων των προτάσεων του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν τον Δεκέμβριο του 2021 για συμφωνία σε πολυμερείς αμοιβαίες εγγυήσεις ασφάλειας, απορρίφθηκαν αλαζονικά. Κανείς, μας είπαν, δεν μπορεί να εμποδίσει το ΝΑΤΟ να πάρει την Ουκρανία στην “αγκαλιά” του.
Όλα τα χρόνια μετά το πραξικόπημα, παρά τα επείγοντα αιτήματά μας, κανένας από τους δυτικούς κύριους του καθεστώτος του Κιέβου δεν σταμάτησε ούτε τον P.Α. Poroshenko, ή τον V.A. Zelensky, ή το Verkhovna Rada (σημ. μτφ: το ουκρανικό κοινοβούλιο) της Ουκρανίας, από το να καταστρέψουν τη ρωσική γλώσσα, την εκπαίδευση, τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, γενικά τις ρωσικές πολιτιστικές και θρησκευτικές παραδόσεις, σε ευθεία παραβίαση του συντάγματος της Ουκρανίας και των παγκόσμιων συμβάσεων για τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων. Παράλληλα, το καθεστώς του Κιέβου εισήγαγε τη θεωρία και την πρακτική του ναζισμού νομοθετικά και στην καθημερινή ζωή. Χωρίς να ντρέπεται, οργάνωσε υπέροχες λαμπαδηδρομίες στο κέντρο του Κιέβου και σε άλλες πόλεις, υπό τη σημαία των μεραρχιών των SS. Η Δύση σώπασε και “έτριβε τα χέρια της”.
Σήμερα είναι σαφές σε όλους, αν και δεν μιλούν όλοι γι’ αυτό δυνατά: δεν πρόκειται καθόλου για την Ουκρανία, αλλά για το πώς θα συνεχίσουν να χτίζονται οι διεθνείς σχέσεις: μέσω του σχηματισμού μιας σταθερής συναίνεσης βασισμένης σε ισορροπία συμφερόντων, είτε μέσω της επιθετικής και εκρηκτικής προώθησης της ηγεμονίας. Είναι αδύνατο να εξετάσουμε το “ουκρανικό ζήτημα” μεμονωμένα από το γεωπολιτικό πλαίσιο. Η πολυμέρεια προϋποθέτει σεβασμό του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών σε όλη τη διασύνδεση των αρχών του, όπως προαναφέρθηκε.
Η Ρωσία έχει εξηγήσει με σαφήνεια τα καθήκοντα που επιδιώκει ως μέρος μιας ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης: να εξαλείψει τις απειλές που δημιουργεί το ΝΑΤΟ για την ασφάλειά μας απευθείας στα σύνορά μας και να προστατεύσει τους ανθρώπους που έχουν στερηθεί τα δικαιώματά τους που διακηρύσσονται από πολυμερείς συμβάσεις, να τους προστατεύσει από άμεσες απειλές εξόντωσης και απέλασης που είχε δηλώσει δημόσια το καθεστώς του Κιέβου από τα εδάφη όπου ζούσαν οι πρόγονοί τους για αιώνες. Είπαμε με ειλικρίνεια τι και για ποιον πολεμάμε.
Στο πλαίσιο της υστερίας που γιγάντωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήθελα να ρωτήσω σε αντίθεση:
- Τι έκαναν η Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη;
- Υπήρχαν απειλές για την ασφάλεια, τον πολιτισμό, τη θρησκεία, τις γλώσσες τους;
- Με ποιους πολυμερείς κανόνες καθοδηγήθηκαν, κηρύσσοντας την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου κατά παράβαση των αρχών του ΟΑΣΕ, καταστρέφοντας τα σταθερά οικονομικά ευημερούμενα κράτη του Ιράκ και της Λιβύης, που βρίσκονται δέκα χιλιάδες μίλια από τις αμερικανικές ακτές;
Το πολυμερές σύστημα απειλήθηκε από τις ξεδιάντροπες προσπάθειες των δυτικών κρατών να υποτάξουν τις γραμματείες του ΟΗΕ και άλλων διεθνών θεσμών. Υπήρχε πάντα μια ποσοτική ανισορροπία υπέρ της Δύσης, αλλά μέχρι πρόσφατα η Γραμματεία προσπαθούσε να παραμείνει ουδέτερη. Σήμερα, αυτή η ανισορροπία έχει προσλάβει χρόνιο χαρακτήρα και το προσωπικό της γραμματείας επιτρέπει όλο και περισσότερο στον εαυτό του συμπεριφορά με πολιτικά κίνητρα, ακατάλληλη για διεθνείς αξιωματούχους.
Καλούμε τον αξιότιμο Γενικό Γραμματέα Α. Γκουτέρες να διασφαλίσει ότι όλοι οι υπάλληλοί του συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις της αμεροληψίας, σύμφωνα με το άρθρο 100 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Καλούμε επίσης την ηγεσία της Γραμματείας, κατά την προετοιμασία εγγράφων πρωτοβουλίας για τα προαναφερθέντα θέματα της “κοινής ατζέντας” και της “νέας ατζέντας για την ειρήνη”, να καθοδηγείται από την ανάγκη να προτείνει στα κράτη μέλη τρόπους εξεύρεσης συναίνεσης, ισορροπίας συμφερόντων και όχι να συμπορεύεται με νεοφιλελεύθερες έννοιες. Διαφορετικά, αντί για πολυμερή ατζέντα, θα υπάρξει μια εμβάθυνση της διαίρεσης μεταξύ του “χρυσού δισεκατομμυρίου” και της παγκόσμιας πλειοψηφίας.
Όταν μιλάμε για πολυμέρεια, δεν μπορεί κανείς να περιοριστεί στο διεθνές πλαίσιο, όπως δεν μπορεί να αγνοήσει αυτό το διεθνές πλαίσιο όταν μιλά για δημοκρατία. Δεν πρέπει να υπάρχουν διπλά μέτρα και σταθμά. Τόσο η πολυμέρεια, όσο και η δημοκρατία, πρέπει να γίνονται σεβαστά τόσο στο εσωτερικό των κρατών, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις. Όλοι γνωρίζουν ότι η Δύση, ενώ επιβάλλει την κατανόησή της για τη δημοκρατία στους άλλους, δεν επιθυμεί τον εκδημοκρατισμό των διεθνών σχέσεων με βάση το σεβασμό της κυριαρχικής ισότητας των κρατών. Αλλά τώρα, προωθώντας τους “κανόνες” της στη διεθνή σκηνή, “πνίγει” επίσης την πολυμέρεια και τη δημοκρατία στο εσωτερικό, χρησιμοποιώντας όλο και πιο κατασταλτικά εργαλεία για να καταστείλει κάθε διαφωνία – ακριβώς όπως κάνει το εγκληματικό καθεστώς του Κιέβου με την υποστήριξη των “δασκάλων” του – των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους.
Αγαπητοί συνάδελφοι, για άλλη μια φορά, όπως και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, προσεγγίσαμε μια επικίνδυνη και ίσως ακόμη πιο επικίνδυνη, γραμμή. Η κατάσταση επιδεινώνεται από την απώλεια της πίστης στην πολυμέρεια, όταν η χρηματοπιστωτική και οικονομική επιθετικότητα της Δύσης καταστρέφει τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης, όταν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της εγκαταλείπουν τη διπλωματία και απαιτούν μια αναμέτρηση “στο πεδίο της μάχης”. Όλα αυτά – εντός των τειχών του ΟΗΕ, που δημιουργήθηκε για να αποτρέψει τη φρίκη του πολέμου.
Οι φωνές των υπεύθυνων, λογικών δυνάμεων, οι εκκλήσεις για επίδειξη πολιτικής σοφίας, για αναβίωση της κουλτούρας του διαλόγου, πνίγονται από αυτούς που έχουν ακολουθήσει μια πορεία υπονόμευσης των θεμελιωδών αρχών της διακρατικής επικοινωνίας. Πρέπει όλοι να επιστρέψουμε στις ρίζες μας – την τήρηση των σκοπών και των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών σε όλη τους την ποικιλομορφία και σε όλη τη διασύνδεσή τους.
Η γνήσια πολυμέρεια στο παρόν στάδιο απαιτεί την προσαρμογή του ΟΗΕ στις αντικειμενικές τάσεις για τη διαμόρφωση μιας πολυπολικής αρχιτεκτονικής των διεθνών σχέσεων. Είναι απαραίτητο να επιταχυνθεί η μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας με την επέκταση της εκπροσώπησης σε αυτό των χωρών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Η τρέχουσα υπερβολική υπερεκπροσώπηση της Δύσης σε αυτό το κύριο σώμα του ΟΗΕ υπονομεύει την αρχή της πολυμερούς προσέγγισης.
Με πρωτοβουλία της Βενεζουέλας, δημιουργήθηκε η Ομάδα Φίλων για την Υπεράσπιση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Καλούμε όλα τα κράτη που σέβονται τον Χάρτη να προσχωρήσουν σε αυτήν. Είναι επίσης σημαντικό να χρησιμοποιηθεί το εποικοδομητικό δυναμικό των BRICS και της SCO. Η EAEU, το CIS και ο CSTO είναι έτοιμοι να συνεισφέρουν. Είμαστε υπέρ της χρήσης της πρωτοβουλίας των θέσεων των περιφερειακών ενώσεων των χωρών του Παγκόσμιου Νότου. Η G20 μπορεί επίσης να διαδραματίσει χρήσιμο ρόλο στη διατήρηση της πολυμέρειας, εάν οι δυτικοί συμμετέχοντες σταματήσουν να αποσπούν την προσοχή των συναδέλφων τους από επίκαιρα ζητήματα στην ατζέντα της, με την ελπίδα να σβήσουν το θέμα της ευθύνης τους για τη συσσώρευση φαινομένων κρίσης στην παγκόσμια οικονομία.
Είναι κοινό μας καθήκον να διατηρήσουμε τα Ηνωμένα Έθνη ως παράδειγμα πολυμέρειας και συντονισμού της παγκόσμιας πολιτικής που κερδήθηκε με κόπο. Το κλειδί της επιτυχίας είναι η συνεργασία, η παραίτηση από τις αξιώσεις της αποκλειστικότητας οποιουδήποτε και – το επαναλαμβάνω για ακόμη μια φορά – ο σεβασμός της κυρίαρχης ισότητας των κρατών. Αυτό υπογράψαμε όλοι όταν επικυρώσαμε τον Χάρτη του ΟΗΕ.
Το 2021, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πρότεινε τη σύγκληση συνόδου κορυφής των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Οι ηγέτες της Κίνας και της Γαλλίας υποστήριξαν αυτήν την πρωτοβουλία, ωστόσο, δυστυχώς, δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί. Αυτό το θέμα σχετίζεται άμεσα με την πολυμερή προσέγγιση: όχι επειδή οι πέντε δυνάμεις έχουν ορισμένα προνόμια έναντι των υπολοίπων, αλλά ακριβώς λόγω της ειδικής ευθύνης τους βάσει του Χάρτη του ΟΗΕ για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. Αυτό ακριβώς επιβάλλουν πλέον οι επιταγές του συστήματος με επίκεντρο τον ΟΗΕ, το οποίο, ως αποτέλεσμα των ενεργειών της Δύσης, καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.
Ανησυχία για αυτή την κατάσταση ακούγεται όλο και περισσότερο στις πολυάριθμες πρωτοβουλίες και ιδέες των χωρών του Παγκόσμιου Νότου: από την Ανατολική και Νοτιοανατολική Ασία, τον αραβικό και γενικά μουσουλμανικό κόσμο, μέχρι την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Εκτιμούμε την ειλικρινή επιθυμία τους να διασφαλίσουν τη διευθέτηση τυχόν σύγχρονων προβλημάτων μέσω ειλικρινούς συλλογικής εργασίας, με στόχο τη συμφωνία για ισορροπία συμφερόντων με βάση την κυριαρχική ισότητα των κρατών και το αδιαίρετο της ασφάλειας.
Εν κατακλείδι, θα ήθελα να απευθυνθώ σε όλους τους δημοσιογράφους που καλύπτουν τώρα τη συνάντησή μας. Δεν επιτράπηκε στους συναδέλφους σας από τα ρωσικά ΜΜΕ να έρθουν εδώ. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στη Μόσχα ανακοίνωσε κοροϊδευτικά την ετοιμότητά της να τους εκδώσει διαβατήρια με βίζα, τη στιγμή που το αεροπλάνο μας απογειώθηκε. Επομένως, ένα τεράστιο αίτημα προς εσάς: να αντισταθμίσετε την απουσία των Ρώσων δημοσιογράφων. Προσπαθήστε να κάνετε τις αναφορές σας με τέτοιο τρόπο, ώστε να μεταφέρετε σε ένα παγκόσμιο κοινό την πλήρη πολυμορφία των κρίσεων και των αξιολογήσεων”.