Nιώθω να βιώνω ξανά όσα βίωσα πριν δύο χρόνια. Μάτι δεν έχω κλείσει και δεν πρόκειται. Πίστευα πως είχα “θεραπευτεί” μετά από τόση “δουλειά” που έκανα με τον εαυτό μου. Σκατά. Τίποτα δεν έκανα. Βιώνω πάλι τα ίδια συναισθήματα όπως τότε. Μία οργή, μια θυμό, μια φόβο, μια πείσμα, μια χαρά, μια λύπη. Ένα μπουρδούκλωμα όλα.
Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώσω με όλους αυτούς που έδωσαν την ευκαιρία σε αυτό το καθίκι για άλλη μια φορά να κάψει ό,τι απέμεινε, παρ’ όλα όσα στους ίδιους έκανε. Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώσω και με το καθίκι αυτό. Ή αν απλά πρέπει να τον λυπάμαι γιατί ΓΝΩΡΙΖΩ πως θα πληρώσει. Και αν όχι από εμάς, σίγουρα από την Συμπαντική Νομοτέλεια.
Δεν ξέρω αν πρέπει να κλαίω για τα θύματα αυτού του “πολέμου”. Ανυπεράσπιστα ζώα που βρήκαν φριχτό θάνατο. Θάνατο που εμείς οι άνθρωποι τον βλέπουμε ως εφιάλτη και ξυπνάμε ιδρωμένοι. Ή αν πρέπει να γαληνεύω γιατί ΓΝΩΡΙΖΩ πως όλες οι ψυχές, ανθρώπινες ή μη, ήρθαν ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ το σώμα και στην κατάσταση που θα ενσαρκωθούν. Και έτσι, σεβόμενη την επιλογή τους γαληνεύω και εγώ μαζί τους…
Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπάμαι που τόσος φυσικός πλούτος περίμενε μέρες, μήνες και χρόνια για να ανθίσει, να καρποφορήσει για εμάς και τα ζώα που ήταν κοντά τους, δίνοντας τη ζωή απ’ τη ζωή τους… Ή αν πρέπει να χαίρομαι ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ πως η φύση έχει ΟΛΗ ΤΗ ΓΝΩΣΗ, ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ, ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ για να ζήσει από την αρχή…
Νιώθω φόβο και ταυτόχρονα όσο τον νιώθω, τόσο πεισμώνω. Φοβάμαι τους ανθρώπους, όχι αυτόν τον έναν τον συγκεκριμένο ή πέντε δέκα από δαύτους… φοβάμαι αυτούς που δεν λογίζονται όλα τα παραπάνω και μόνο κοιτάνε το τώρα ΤΟΥΣ. Το δικό τους ΤΩΡΑ. Γιατί είναι επικίνδυνα αφελείς.
Στο τέλος θα μου μείνει το πείσμα. Με ξέρω καλά.
Αυτό το πείσμα που είναι ξεροκέφαλο. Που δεν χαμπαριάζει. Αυτό το πείσμα που παλουκώνει τα πόδια στη Γη και γεμίζει πάλι τις μπαταρίες της Ψυχής μου από την Ψυχή της. Από τις τόσες Ψυχές που χάθηκαν σήμερα και τόσα “σήμερα” σαν σήμερα.
Αυτό το πείσμα είναι που πάντα με λυτρώνει στο τέλος κάθε τέτοιας “άβολης” στιγμής.