Γιατί δε θα συμμετάσχω στην αυριανή γενική απεργία.. Εργατικά δικαιώματα και διεκδικήσεις σε μια εκποιημένη χώρα.. Μια ακόμα γενική απεργία λοιπόν. Αύριο στις 9 Νοεμβρίου 2022. Με χωριστές προσυγκεντρώσεις. Άλλοι στη πλατεία Κλαυθμώνος άλλοι στα Προπύλαια.
Καλούν οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΟΕ ΟΤΑ, ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ, συμμετέχουν επίσης οι νοσοκομειακοί γιατροί και εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία (Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος – ΟΕΝΓΕ, Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία – ΠΟΕΔΗΝ και το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) απέναντι στο κύμα ακρίβειας και στην καθήλωση των μισθών.
Εργατοπατερικές φιέστες
Χρόνια και χρόνια στο ίδιο έργο θεατές. Εντυπωσιακές απεργιακές πλημμυρίδες στο Σύνταγμα, υπό μορφή παρελάσεων. Τέτοιες φιέστες «γενικών απεργιών», και μάλιστα χρόνιας ρουτίνας, όχι μόνο στηρίζουν το κατοχικό καθεστώς, αλλά βυθίζουν το λαό στο τέλμα της αδιέξοδης απελπισίας και μοιρολατρίας. Αυτού του τύπου οι «Γενικές Απεργίες», απεργίες κομματικών και εργατοπατερικών παρελάσεων αποφορτίζουν τη λαϊκή οργή, γίνονται για το θεαθήναι. Έχει αηδιάσει και κουραστεί ο λαός να βλέπει θεαματικές καθόδους στο δρόμο και εξίσου θεματικές επιστροφές στο σπίτι.
Ας δούμε χαρακτηριστικά τις προηγούμενες ‘’Γενικές Απεργίες’’. Στις 6 Απριλίου 2022, στις 10 Ιουνίου 2021, στις 4 Μαΐου 2021, στις 2 Οκτωβρίου 2019. Μεσολάβησαν δεκάδες ως εκατοντάδες ενημερώσεις της ΓΣΕΕ για τη πανδημία αναπαράγοντας το καθεστωτικό αφήγημα εις βάρος των εργαζομένων κι ανάμεσά τους ένα δελτίο τύπου με τίτλο: ‘’Ο ρόλος των συνδικάτων στη κλιματική διακυβέρνηση’’
Τα αιτήματα που δεν βάζουν
Άλλωστε ακόμα και σε αυτό το κάλεσμα των νοσοκομειακών γιατρών δεν υπάρχει σαν αίτημα η επιστροφή χιλιάδων συναδέλφων τους που έχουν καταδικαστεί από τη κυβέρνηση Μητσοτάκη και τον υπουργό Υγείας Πλεύρη στην εξαθλίωση και τη πείνα γιατί έκαναν το ‘’έγκλημα’’ να έχουν ελεύθερη βούληση υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα για το τι θα βάλουν στο σώμα τους αντιδρώντας στην βίαιη επιβολή. Ουδείς από τους εργατοπατέρες θέτει το ζήτημα που θέτουν όλες οι εργατικές συνδικαλιστικές παρατάξεις σε όλη την Ευρώπη διοργανώνοντας πραγματικά μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις. Το ζήτημα της αναίρεσης των κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Ρωσία που έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών στην ενέργεια και κατά συνέπεια στα τρόφιμα και τα είδη πρώτης ανάγκης.
Μιλούν οι εργατοπατέρες γενικά και αόριστα για αυξήσεις μισθών. Σαφώς πρέπει να γίνουν κατακόρυφες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις σε ποιο πλαίσιο όμως; Σε αυτό της αποβιομηχανοποιημένης, αποαγροτικοποιημένης χώρας-αποικίας χρέους, που εκποιείται εδώ μια δωδεκαετία στις ξένες πολυεθνικές και τους ντόπιους μεγαλοκαρχαρίες μέσω του Υπερταμείου; Στο πλαίσιο της Ευρωζώνης;
Ποιος από όλους αυτούς θέτει το μεγάλο αγκάθι του παράνομου, απεχθούς, επονείδιστου, μη βιώσιμου δημόσιου και ιδιωτικού χρέους που στο βωμό της αέναης αποπληρωμής και εξυπηρέτησής του φτωχοποιήθηκε και συνεχίζει να ρημάζεται ο ελληνικός λαός; Και στις Ηνωμένες Πολιτείες επιχειρήθηκε και από τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς με γενναίες επιταγές ενίσχυσης του εισοδήματος να αντιμετωπιστεί η ακραία φτώχεια που μαστίζει τους Αμερικανούς αλλά κι εκεί το όποιο ποσό κατέληξε στη χοάνη του χρέους των νοικοκυριών.
Σε ποιο καθεστωτικό αφήγημα πήγαν κόντρα όλοι αυτοί οι εργατοπατέρες;
Στο αφήγημα της πανδημίας που ρήμαξε τους εργαζόμενους και ωφέλησε μόνο συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα σχετιζόμενα με τη Δημόσια Υγεία συντάχτηκαν. Στο αφήγημα της κλιματικής κρίσης το ίδιο. Σε όλα τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης, των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ, της δήθεν ξενοφοβίας, στο αφήγημα του του γονέα Α και Β, στο αφήγημα του ‘’Ιμπεριαλιστικού πολέμου της Ρωσίας’’. Μα δεν άφησαν ούτε ένα καθεστωτικό αφήγημα που να μην στηρίξουν.
Τώρα τι ακριβώς ζητούν οι κρατικοδίαιτοι/κοματικοδίαιτοι έμποροι και κερδοσκόποι των εργατικών αγώνων από τους εργαζόμενους; Να συμμετάσχουν σε άλλη μια φιέστα από τα ίδια χωρίς νόημα, χωρίς πρακτικό ζητούμενο. Και μετά να απορούν γιατί οι πλατιές μάζες εργαζομένων, συνταξιούχων, ανέργων τους έχουν γυρίσει τη πλάτη. Δε φταίνε συνεπώς οι πλατιές μάζες του Ελληνικού Λαού που δεν τους πιστεύει και απέχει, ούτε και ο γραφών που δεν έχει διάθεση να συμμετάσχει σε μια από τα ίδια. Αλλά τα συνδικάτα και τα συμβιβασμένα κόμματα της ‘’Αριστεράς’’ και οι εργατοπατέρες που δεν έχουν καμιά διάθεση πραγματικής σύγκρουσης με την εξουσία αλλά αποτελούν κομμάτι της εξουσίας.
Γενική απεργία διαρκείας
Μια γενική απεργία διαρκείας με στόχο την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και θέτοντας τα παραπάνω καίρια προβλήματα των εργαζομένων και συνολικά του ελληνικού Λαού ενάντια στα νεοταξίτικα αφηγήματα και τις πολιτικές καταστροφής των λαών της Ευρώπης από την Ευρωπαϊκή Ένωση ναι θα είχε νόημα. Και τότε οι εργαζόμενοι θα χύνονταν ποτάμια στους δρόμους διεκδικώντας πραγματικά τα δικαιώματα που τους έχουν στερηθεί και άλλα τόσα για να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Διαβάστε επίσης – Μεγάλο Φαγοπότι στα ΕΛΤΑ – Απευθείας αναθέσεις εκτός Διαύγειας, Πάρτι μετακλητών..
Ακολουθείστε μας στα social media για να βλέπετε πρώτοι τα άρθρα μας