Δεν υπάρχουν κακοί μαθητές. Υπάρχουν πληγωμένα παιδιά.. Τα παιδιά βουλιάζουν συχνά σε έναν χώρο που δεν αγαπάει κανείς την εκπαίδευση αλλά τους γίνεται απαιτητό να την αγαπήσουν εκείνα. Μέσα από διαδικασίες που μόνο αγάπη δεν εκφράζουν.
Δεν υπάρχουν κακοί μαθητές
Δεν υπάρχουν «κακοί μαθητές». Υπάρχουν πληγωμένα παιδιά.
Διάβασα ένα κείμενο του Mikael Delta που είχε σαν τίτλο «Δεν υπάρχουν κακοί μαθητές». Λέει λίγο παρακάτω «Υπάρχουν πληγωμένα παιδιά» και αμέσως μου σφίχτηκε η καρδιά με έναν τρόπο γνώριμο…
Το υπόλοιπο κείμενο του είναι ευθύ, ωμό, χωρίς γλυκαναλατισμούς. Αν περίμενες να διαβάσεις κάτι άλλο, μη συνεχίσεις την ανάγνωση.
Όσοι βλέπουμε τι πραγματικά συμβαίνει εδώ και χρόνια στην εκπαίδευση, θα βρούμε τις αλήθειες σε αυτό το κείμενο και ας λέγονται με αιχμηρό τρόπο.
«Δεν υπάρχουν κακοί μαθητές. Υπάρχουν κακοί άνθρωποι που έγιναν δάσκαλοι.» λέει μέσα στο κείμενο του. Και όσοι δεν ανήκουν σε αυτούς, θα δουν και αυτοί την αλήθεια.
Και όσοι δεν ανήκουν σε αυτούς, γνωρίζουν ήδη πολύ καλά πόσα εμπόδια βρήκαν όταν θέλησαν να κάνουν σωστή δουλειά με αγάπη και πόσο τους υποτίμησαν. Όχι μόνο οι υπόλοιποι, αλλά και το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα.
Τα παιδιά βουλιάζουν συχνά σε έναν χώρο που δεν αγαπάει κανείς την εκπαίδευση αλλά τους γίνεται απαιτητό να την αγαπήσουν εκείνα. Μέσα από διαδικασίες που μόνο αγάπη δεν εκφράζουν.
Για αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν, που γίνονται όλο και πιο συχνές, πρέπει να ξέρουμε όλοι. Πρέπει να ξέρουμε ότι… Δεν υπάρχουν «κακοί μαθητές». Υπάρχουν πληγωμένα παιδιά.
Διάβασε το κείμενο
Και καλό είναι αυτό να το αντιληφθεί το εκπαιδευτικό ελληνικό κατασκεύασμα διδασκαλίας και αξιολόγησης διότι διαιωνίζει μια κατάσταση η οποία μοιάζει να αδιαφορεί πραγματικά για την αληθινή εκπαίδευση των νέων.
Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών λειτουργεί διεκπεραιωτικά και δεν ντρέπονται για αυτό φυσικά. Δημόσιο λίπος αυτοί, λίγες οι εξαιρέσεις, ευτυχώς γνωρίζω κάποιες.
Δεν υπάρχουν κακοί μαθητές.
Υπάρχουν τραυματισμένα παιδιά τα οποία αντιμετωπίζουν δυσκολίες μάθησης λόγω των αντανακλάσεων που προβάλλει πάνω τους, η συμπλεγματική αντιμετώπιση κάποιων δασκάλων και των καθηγητών, η οποία ασκεί στους μαθητές την ίδια «δικαστική εξουσία» των γονιών τους.
Τη δικαστική εξουσία που φύτεψε τον τρόμο της απόρριψης και της κριτικής στις τρυφερές ηλικίες τους και κυρίως της σχολικής περιόδου, του γυμνασίου κλπ.
Δεν υπάρχουν κακοί μαθητές. Υπάρχουν πληγωμένα παιδιά.
Υπάρχουν παιδιά τα οποία μουδιάζουν ολόκληρα και βιώνουν εμπειρία θανάτου και Σοκ όταν ο κάθε συμπλεγματικός δάσκαλος και δασκάλα ασκεί λεκτική ή και σωματική βία.
Ή ασκεί επιθετική αξιολόγηση και βαθμολογία σε ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα, μισώντας ο ίδιος το εσωτερικό του παιδί που ποτέ δεν αγαπήθηκε αληθινά, τιμωρώντας το με την εξουσία του τίτλου του.
Δεν υπάρχουν κακοί μαθητές. Υπάρχουν κακοί άνθρωποι που έγιναν δάσκαλοι.
Προστατέψτε τα παιδιά σας αρχικά από εσάς τους ίδιους που είστε οι γονείς τους αν λειτουργείτε ασυνείδητα μιμούμενοι ότι βλέπετε δίχως να το έχετε επεξεργαστεί με την απαιτούμενη σοβαρότητα και ευθύνη. Και αν είστε αφυπνισμένοι γονείς, προστατέψτε τα από το εκπαιδευτικό σύστημα.
Αγοράστε τους άλλα βιβλία, πηγαίντε παρέα μαζί τους μικρά ταξίδια να ανοίξει το μυαλό τους, δείτε ταινίες στο σινεμά και θεατρικά έργα, κάντε βόλτες μια ηλιόλουστη μέρα στην Ακρόπολη.
Ακούστε καλή μουσική, δώστε νόημα στη ζωή τους και ενσαρκώστε τον πραγματικό ρόλο του Γονέα και όχι του Δικαστή.
Με αγάπη για όλα τα ανυπεράσπιστα παιδιά στον ηλίθιο κόσμο που ήρθαν.
Μιχάλης Δέλτα
Ο Δημήτρης Αντωνίου είχε γράψει κάποτε:
Με θυμάμαι να ζωγραφίζω και να έρχονται θυμωμένοι οι καθηγητές και να μου σκίζουν τη ζωγραφιά επειδή δεν τους άκουγα.
Με θυμάμαι να ακούω μουσική ή να μιλάω με τον διπλανό μου και να μας βγάζουν έξω. Eπειδή δεν τους ακούγαμε.
Με θυμάμαι να τρέχω στο προαύλιο και να παίζω με τους φίλους μου αντί κατά αγχωμένος να κάνω επανάληψη. Kαι στο ‘’απροειδοποίητο’’ τεστ να παίρνω 15 αντί για 20. Kαι να μου λένε ‘’καλά να πάθεις αφού δεν μας άκουγες’’.
Με θυμάμαι να πηγαίνω στον λυκειάρχη να παραπονεθώ για αδικίες που συνέβαιναν. Kαι να φωνάζει ότι θα πάρω αποβολή αν δεν κάνω ότι μου λένε.
Σήμερα έρχονται όλοι τους και με καμαρώνουν σε ομιλίες ή δράσεις ή παραστάσεις ή σε αγώνες που δίνω για το δίκαιο. Aλλά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΙΔΕΑ ότι όλα αυτά γίνονται σήμερα επειδή κάποτε δεν τους άκουγα.
Δεν μπορώ να ευχηθώ για σχολεία που τα παιδιά τρέμουν από το άγχος τους
Τα σχολεία που τα παιδιά τρέμουν από το άγχος τους για έναν παλιοβαθμό.
Τον Δημήτρη Αντωνίου τον θαυμάζω υπέρμετρα. Διαβάζω πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον τις αναρτήσεις του και τον ακολουθώ στις εκδηλώσεις του. Όταν διάβασα αυτή του τη δημοσίευση στο facebook,χειροκρότησα!
Δεν μπορώ να ευχηθώ ΤΕΤΟΙΑ καλή χρονιά όταν ξέρω ότι θα είναι γεμάτη άγχος!
Με θυμάμαι να ζωγραφίζω και να έρχονται θυμωμένοι οι καθηγητές και να μου σκίζουν τη ζωγραφιά επειδή δεν τους άκουγα.
Με θυμάμαι να ακούω μουσική ή να μιλάω με τον διπλανό μου και να μας βγάζουν έξω. Eπειδή δεν τους ακούγαμε.
Με θυμάμαι να τρέχω στο προαύλιο και να παίζω με τους φίλους μου αντί κατά αγχωμένος να κάνω επανάληψη. Kαι στο ‘’απροειδοποίητο’’ τεστ να παίρνω 15 αντί για 20. Kαι να μου λένε ‘’καλά να πάθεις αφού δεν μας άκουγες’’.
Με θυμάμαι να πηγαίνω στον λυκειάρχη να παραπονεθώ για αδικίες που συνέβαιναν. Kαι να φωνάζει ότι θα πάρω αποβολή αν δεν κάνω ότι μου λένε.
Σήμερα έρχονται όλοι τους και με καμαρώνουν σε ομιλίες ή δράσεις ή παραστάσεις ή σε αγώνες που δίνω για το δίκαιο. Aλλά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΙΔΕΑ ότι όλα αυτά γίνονται σήμερα επειδή κάποτε δεν τους άκουγα.
Δεν ενθαρρύνω την επαναστατικότητα χωρίς λόγο. Απλά ονειρεύομαι ένα σχολείο που δεν θα μας λένε στο δημοτικό να γράψουμε μονάχα έκθεση με όσα περάσαμε το καλοκαίρι. ΑΛΛΑ να γράψουμε και όσα ονειρευόμαστε για το επόμενο.
Να θυμόμαστε λιγότερα και να φανταζόμαστε περισσότερα. Ένα σχολείο που η μουσική ή τα καλλιτεχνικά δεν θα είναι η ώρα του χαβαλέ αλλά ένας υπέροχος κόσμος προς ανακάλυψη.
Ένα σχολείο που η γυμναστική θα είναι απ’ τα πιο σημαντικά μαθήματα. Και όχι η ώρα για επανάληψη. Για το χιλιοστό απροειδοποίητο διαγώνισμα του μανιακού που τρομοκρατεί τα παιδιά μη τυχόν και δεν γράψουν καλά.
Τα σχολεία που τα παιδιά τρέμουν από το άγχος τους.
Δεν μπορώ να ευχηθώ για σχολεία που προάγουν το άγχος.
Δεν μπορώ να ευχηθώ για ένα τέτοιο σχολείο που τα παιδιά τρέμουν από το άγχος τους για έναν παλιοβαθμό.
Μην παρερμηνευτώ όμως.. το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Δε λέω ότι οι γνώσεις δεν είναι χρήσιμες. Φυσικά και είναι.. αλλά από μόνες τους, όχι, δεν αρκούν. Γιατί οι γνώσεις και οι πληροφορίες βγάζουν καλούς επιστήμονες που ‘’ξέρουν’’ τον κόσμο όπως τους διδάχτηκε. Τον κόσμο δηλαδή που ήδη έχουμε με όλα τα δεινά που τον βασανίζουν.
Εμείς χρειαζόμαστε καλούς ανθρώπους που θα φτιάξουν έναν κόσμο ΚΑΛΥΤΕΡΟ από αυτόν που ήδη ξέρουμε και έχουμε. Εδώ χρειάζεται η φαντασία και το ελεύθερο πνεύμα !
Σε αυτό ΝΑΙ! ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ καλή δημιουργική χρονιά ώστε να έρθουν οι υπέροχοι άνθρωποι που τόσο έχουμε ανάγκη!