Πώς Η Ταινία “Demolition Man” Του 1993 Προέβλεψε (Και Γελοιοποίησε) Τέλεια Τη Σημερινή Κοινωνία.. Ίσως η πιο προφητική ταινία όλων των εποχών.. Προφητική;;; Εδώ μπαίνει ένα ερώτημα… Για το αν ήταν όντως προφητική ή ο σεναριογράφος ήξερε ακριβώς το τι θα γίνει στο μέλλον… Να ήταν χρονοταξιδιώτης μάλλον δεν ισχύει.. Επομένως κάποιος του έδωσε την πληροφορία… Και επειδή όσοι έχουν ασχοληθεί με το Χόλυγουντ ανήκουν στους παγκοσμιοποιητές, μπορούμε να καταλάβουμε ακριβώς από που την βρήκε την πληροφορία…
Και θα ρωτήσει κάποιος, γιατί να μας τα αποκαλύψουν όλα έστω και σε μια ταινία;;; Μα γιατί ακριβώς ήταν ταινία και έτσι πέτυχαν να μας πουν τι είχαν σκοπό να κάνουν και εμείς απλά να το δεχτούμε χωρίς να πάρουμε χαμπάρι.. Και αυτό λέγεται σιωπηρή αποδοχή!!! Και επειδή τα δεχτήκαμε, αυτοί τα εφάρμοσαν τελικά πάνω μας… όσο πρόλαβαν δηλαδή, γιατί τώρα τα έχουν βρει μπαστούνια…
Η ταινία “Demolition Man” διαδραματίζεται το 2032, σε μια καταπιεστική κοινωνία που διοικείται από έναν τυραννικό γιατρό, ο οποίος ανέβηκε στην εξουσία μετά από μια επιδημία και κοινωνική αναταραχή. Η παρακολούθηση αυτής της ταινίας σήμερα είναι μια ανατριχιαστική εμπειρία, καθώς τα “αστεία” του παρελθόντος είναι η πραγματικότητα του σήμερα. Ακολουθεί μια ματιά στις απίστευτες προβλέψεις αυτής της ταινίας που γυρίστηκε πριν από 30 χρόνια.
Όταν θέλω να χαλαρώσω και να ξεχαστώ, μου αρέσει να βλέπω ταινίες του 20ου αιώνα, ειδικά της δεκαετίας του 1990. Ως κάποιος που μεγάλωσε σε αυτή τη μαγική δεκαετία, το να βυθίζομαι στη νοσταλγία της δεκαετίας του ’90 είναι σαν βάλσαμο στην ψυχή μου. Θέλω να πω, τα πάντα στη δεκαετία του ’90 ήταν καλύτερα. Τα διασκεδαστικά πράγματα ήταν διασκεδαστικά. Τα ωραία πράγματα ήταν ωραία. Και, κατά τη γνώμη μου, η κοινωνία ήταν πιο υγιής και ευτυχισμένη.
Έτσι, όταν πρόσφατα έπεσα πάνω στην ταινία Demolition Man του 1993, δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Υπάρχει κάτι πιο 90s από το να παλεύει ο Wesley Snipes με τον Sylvester Stallone φορώντας τζιν φόρμες;
Αλλά το να παρακολουθήσω αυτή την ταινία το 2022 κατέληξε να είναι μια παράξενη, ψυχοφθόρα εμπειρία.
Πρώτον, η ταινία διαδραματίζεται το 2032, δηλαδή μόλις δέκα χρόνια από τώρα. Με άλλα λόγια, αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά στο “μέλλον” της ταινίας παρά στο έτος που γυρίστηκε στην πραγματικότητα. Δεύτερον, το “μέλλον” που απεικονίζεται στην ταινία εντοπίζει, με σχεδόν προφητική ακρίβεια, όλα όσα δεν πάνε καλά στην κοινωνία αυτή τη στιγμή. Και το γελοιοποιεί – σαν να μας κοροϊδεύει από το παρελθόν.
Στο Demolition Man, ένας τυραννικός γιατρός επιβλέπει μια αυστηρά ελεγχόμενη “ουτοπία”, όπου κάθε πτυχή της ζωής παρακολουθείται και ρυθμίζεται σε μεγάλο βαθμό. Ο χαρακτήρας του Sylvester Stallone, ο οποίος έχει καταψυχθεί κρυογονικά από το 1997, εισβάλλει σε αυτό το μέλλον και μισεί κάθε κομμάτι του. Κάθομαι λοιπόν εκεί, προσπαθώντας να ξαναζήσω τη δεκαετία του ’90 βλέποντας μια ταινία, συνειδητοποιώντας ότι η ταινία μιλάει για έναν τύπο του 2032 που θέλει να γυρίσει πίσω στη δεκαετία του ’90. Όλα αυτά είναι αρκετά περίπλοκα.
Ενώ μου αρέσει να εξιδανικεύω τη δεκαετία του ’90, πολλές από τις σημερινές τάσεις προέρχονται από εκείνη τη δεκαετία. Την εποχή που κυκλοφόρησε η ταινία, η πολιτική ορθότητα έκανε θραύση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η τεχνολογία έκανε άλμα στην εποχή της πληροφορίας, το AIDS ήταν μια ανησυχητική επιδημία και το Λος Άντζελες ήταν ο τόπος των κοινωνικών αναταραχών. Μέσα από την κωμωδία και τη σάτιρα, ο Demolition Man περιέγραφε ένα μέλλον όπου μια τυραννική φιγούρα εκμεταλλεύεται σε παράλογο βαθμό αυτά τα στοιχεία για να εγκαινιάσει έναν “γενναίο νέο κόσμο”. Και τον ζούμε τώρα. Και, κατά κάποιο τρόπο, το “μέλλον” μας είναι χειρότερο από αυτό που βλέπουμε στην ταινία.
Η Demolition Man είναι η μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε ο Marco Brambilla, ένας καλλιτέχνης που είναι γνωστός κυρίως για τις περίτεχνες καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις του. Όπως εξηγήθηκε στο άρθρο μου για το βίντεο Power του Kanye West (που σκηνοθέτησε ο Brambilla), τα έργα του είναι γεμάτα συμβολισμούς. Αυτή είναι μία από τις τελευταίες του καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις.
Το παραπάνω έργο τέχνης περιγράφεται ως μια “αποδόμηση του Χόλιγουντ”. Πριν από περίπου τριάντα χρόνια, ο Brambilla σκηνοθετούσε στην πραγματικότητα μια ταινία του Χόλιγουντ. Και, αφού απορρίφθηκε ως μια μέτρια ταινία δράσης, το Demolition Man εξελίχθηκε σε μια οραματική προειδοποιητική ιστορία ενάντια στις δυστοπικές τάσεις της ελίτ.
Ακολουθεί μια ματιά στο Demolition Man και στις εκπληκτικές προβλέψεις του για το σήμερα.
Προφητική ταινία
Στην ταινία Demolition Man, ένας βίαιος εγκληματίας ονόματι Simon Phoenix (τον υποδύεται ο Wesley Snipes) καταδικάζεται σε κρυογονική κατάψυξη για 70 χρόνια. Το 2032, τον ξεπαγώνουν για την ακρόαση της αναστολής του, αλλά καταλήγει να δραπετεύσει από τις εγκαταστάσεις.
Ο Phoenix βρίσκεται σε ένα “ουτοπικό”, μη βίαιο μέλλον όπου τα όπλα έχουν απαγορευτεί (μπορούν να βρεθούν μόνο σε μουσεία). Κάποια στιγμή, συνοψίζει την κατάσταση:
“Βρισκόμαστε στο έτος 2032. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά ο κόσμος έχει γίνει μια βλαμμένη εκδοχή του εαυτού του, που διοικείται από ένα μάτσο ληστές αδερφές”.
Σε έναν κόσμο γεμάτο με “ληστευμένες αδελφές“, κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τον Phoenix από το να καταστρέψει τα πάντα. Έτσι, η αστυνομία αποφασίζει να ξεπαγώσει τον John Spartan (τον υποδύεται ο Σιλβέστερ Σταλόνε), έναν αστυνομικό μάγκα της παλιάς σχολής, ο οποίος επίσης είχε καταψυχθεί κρυογονικά το 1997 λόγω κατηγοριών για ανθρωποκτονία εξ αμελείας.
Όταν ο Spartan ενσωματώνεται στην αστυνομία, έρχεται αμέσως σε αντίθεση με τους καταπιεστικούς τρόπους αυτής της νέας κοινωνίας.
Ποιος καλύτερος τρόπος να αναπαραστήσει το σημερινό κλίμα κατά της ελευθερίας του λόγου, όπου κάθε παραβίαση του “κώδικα ηθικής” που υπαγορεύει η ελίτ οδηγεί σε άμεση τιμωρία, λογοκρισία και ακύρωση;
Ο Spartan ανακαλύπτει επίσης ότι όλοι έχουν ένα μικροτσίπ ραμμένο στο δέρμα τους. Συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου.
Βλέποντας αυτή την ταινία το 2022, είναι αδύνατο να μην κάνουμε παραλληλισμούς με τα διαβατήρια εμβολιασμού, τα οποία, σε πολλά μέρη, απαιτούνται για τη συμμετοχή στην κοινωνία. Φυσικά, υπάρχουν προσπάθειες να μετατραπούν αυτά τα διαβατήρια σε τσιπ.
Όταν ο Spartan μαθαίνει για το τσιπ, λέει: “αυτές οι φασιστικές αηδίες με κάνουν να ξερνάω“. Ναι, πίσω στη δεκαετία του ’90, οι άνθρωποι αναγνώριζαν τις φασιστικές αηδίες όταν τις έβλεπαν. Καθώς ο Spartan πάρταν ανακαλύπτει αυτόν τον “γενναίο νέο κόσμο”, μαθαίνει επίσης πώς δημιουργήθηκαν όλα αυτά. Και είναι τρομακτικά παρόμοιο με αυτό που συνέβη στην πραγματική ζωή.
Τάξη από το χάος
Το 2032, η πόλη του Σαν Άντζελες (που γεννήθηκε από τη συγχώνευση της Σάντα Μπάρμπαρα, του Λος Άντζελες και του Σαν Ντιέγκο) βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Dr. Cocteau, μιας τυραννικής φιγούρας που χρησιμοποιεί την επιστήμη και την τεχνολογία για να δημιουργήσει μια “τέλεια” κοινωνία. Στην πόλη του Dr. Cocteau, οτιδήποτε είναι κακό για σας είναι παράνομο: Το αλκοόλ, η καφεΐνη, τα αθλήματα επαφής, το κρέας, η κακή γλώσσα, η σοκολάτα, η βενζίνη, τα μη εκπαιδευτικά παιχνίδια και οτιδήποτε πικάντικο. Η έκτρωση είναι επίσης παράνομη, αλλά το ίδιο και η εγκυμοσύνη … εκτός αν έχετε άδεια.
Επίσης, απαγορεύεται η σωματική επαφή μεταξύ ανθρώπων.
Με αυτό το δεδομένο, είναι ένας πρόσφατος τίτλος από την πραγματική ζωή.
Δεν λέω ότι ο Dr. Fauci είναι ο Dr. Cocteau από την ταινία Demolition Man, αλλά ας πούμε ότι οι ομοιότητες είναι εκπληκτικές.
Σε αυτή την κοινωνία χωρίς επαφές, ο καλύτερος τρόπος διεξαγωγής συνεδριάσεων είναι οι … κλήσεις μέσω Zoom.
Κάποια στιγμή, ο John Spartan ανακαλύπτει την πλήρη έκταση της πολιτικής του “no-touching” (μη-επαφής).
Όταν κάποιος βλέπει αυτή τη σκηνή το 2022, αυτόματα σκέφτεται: Αυτές είναι συσκευές VR. Ωστόσο, κανένα από αυτά τα πράγματα δεν υπήρχε πραγματικά το 1993. Εκείνη την εποχή, το αποκορύφωμα της τεχνολογίας ήταν το Super Nintendo.
Ο Spartan μισεί αυτή τη συσκευή και θέλει να το κάνει με την Huxley με τον παλιό καλό τρόπο. Η Huxley αρνείται και του εξηγεί πώς μια σειρά από επιδημίες και “παραλλαγές” οδήγησαν στην απαγόρευση της “μεταφοράς υγρών”.
“Η αχαλίνωτη ανταλλαγή σωματικών υγρών ήταν ένας από τους κύριους λόγους για την πτώση της κοινωνίας. Μετά το AIDS, υπήρξε το NRS. Μετά το NRS, υπήρξε το UBT. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο Dr. Cocteau ήταν να θέσει εκτός νόμου και να μηχανικοποιήσει συμπεριφορικά κάθε μεταφορά υγρών από την κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά. Ούτε καν η μεταφορά μέσω στόματος δεν συγχωρείται. (…)
Με αυτά τα δεδομένα, εδώ είναι ένας πρόσφατος τίτλος από τον “κορυφαίο γιατρό” του Καναδά.
Ο Huxley εξηγεί επίσης πώς ρυθμίζεται η αναπαραγωγή το 2032.
Η αναπαραγωγή; Πηγαίνουμε σε ένα εργαστήριο. Τα υγρά καθαρίζονται, ελέγχονται και μεταφέρονται μόνο από ιατρικό προσωπικό. Είναι ο μόνος νόμιμος τρόπος”.
Με αυτά που είπαμε, εδώ είναι ένας πολύ πρόσφατος τίτλος.
Το Demolition Man σατιρίζει επίσης τη λαϊκή κουλτούρα που καταστρέφεται από την πολιτική ορθότητα. Πράγματι, οι άνθρωποι το 2032 είναι τόσο ευαίσθητοι και παιδαριώδεις που η μόνη μουσική που ακούνε είναι τα “μίνι τραγούδια” – μικρά διαφημιστικά jingles χωρίς κανένα απολύτως περιεχόμενο. Σε μια σκηνή, οι συνεργάτες του Σπάρταν τραγουδούν στο αυτοκίνητο το jingle των Armour Hot Dogs:
“Χοντρά παιδιά, κοκαλιάρικα παιδιά, παιδιά που σκαρφαλώνουν σε βράχια. Αν και τα παιδιά, τα αδερφίστικα παιδιά, ακόμη και τα παιδιά με ανεμοβλογιά αγαπούν τα χοτ ντογκ”.
Βλέποντας αυτή τη σκηνή, κατέληξα σε μια εκπληκτική διαπίστωση: Αν το jingle του Armour Hot Dog έπαιζε σήμερα στο ραδιόφωνο, κάποιοι άνθρωποι θα προσβάλλονταν πραγματικά από αυτό. Θα ζητούσαν τη λογοκρισία του. Με άλλα λόγια, αυτό το σατιρικό παράδειγμα του λιγότερο προσβλητικού τραγουδιού θα θεωρούνταν ακόμα και σήμερα προσβλητικό. Έχουμε ξεπεράσει τη σάτιρα.
Ενώ ο Spartan μισεί κάθε πτυχή αυτής της νέας κοινωνίας, ανακαλύπτει ότι κάποιοι άνθρωποι επαναστατούν εναντίον της.
Η Αντίσταση
Οι μη τσιπαρισμένοι επαναστάτες της ταινίας είναι εντελώς απόκληροι της κοινωνίας. Θυμίζουν τους σημερινούς ανεμβολίαστους ανθρώπους που τους απαγορεύεται η είσοδος σε δημόσιους χώρους επειδή δεν έχουν διαβατήριο. Θυμίζουν επίσης εκείνους που διασύρονται επειδή θέλουν τις ελευθερίες που υπήρχαν τον 20ό αιώνα.
Σε ένα σημείο, ο αρχηγός των επαναστατών λέει στον Spartan:
“Βλέπετε, σύμφωνα με το σχέδιο του Cocteau, εγώ είμαι ο εχθρός. Επειδή μου αρέσει να σκέφτομαι. Μου αρέσει να διαβάζω. Είμαι υπέρ της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας των επιλογών”.
Θα μπορούσε αυτό να είναι πιο επίκαιρο σήμερα; Φυσικά, ο Cocteau μισεί αυτούς τους ανθρώπους. Τους αποκαλεί:
“Απόκληροι και λιποτάκτες που επιλέγουν να ζουν κάτω από εμάς σε υπονόμους και εγκαταλελειμμένες σήραγγες. Είναι ένας συνεχής εκνευρισμός για την αρμονία μας”.
Τελικά ανακαλύπτουμε ότι ο Cocteau προγραμμάτισε τον Simon Phoenix να σκοτώσει τους επαναστάτες και να σταματήσει την επανάστασή τους. Με άλλα λόγια, ο Dr. Cocteau χρησιμοποίησε τον Φοίνιξ ως ένα ελεγχόμενο από το μυαλό εξιλαστήριο θύμα για να αναλάβει τη βρώμικη δουλειά του. Αυτό συμβαίνει στην πραγματική ζωή.
Όταν ο Dr. Cocteau αποκαλύπτει όλη την έκταση του σχεδίου του, ο Simon Phoenix αηδιάζει και λέει:
“Κοιτάξτε, δεν μπορείτε να αφαιρέσετε τα δικαιώματα των ανθρώπων να είναι *μαλάκες”.
Έτσι, ακόμα και ο “κακός” της ταινίας εκτιμά την ελευθερία.
Τελικά, ο John Spartan καταστρέφει τον Simon Phoenix και τη συμμορία των κακοποιών του. Στη συνέχεια, σε έναν νέο κόσμο, απαλλαγμένο από την κυριαρχία του Dr. Cocteau, οι άνθρωποι ρωτούν τον Spartan τι πρέπει να κάνουν στη συνέχεια. Ως συνήθως, ο Sylvester Stallone μεταδίδει στον κόσμο πολύτιμα λόγια σοφίας. Λέει στους πολίτες που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου να “γίνουν λίγο πιο βρώμικοι”. Στη συνέχεια, λέει στους επαναστάτες “να γίνουν πολύ πιο καθαροί”. Μετά, λέει:
“Κάπου στη μέση, δεν ξέρω, θα το καταλάβετε”.
Και έχει δίκιο. Η ακραία καταπίεση οδηγεί σε ακραία αντίσταση. Αυτό συμβαίνει τώρα. Λέω να σταματήσουμε τα πάντα, να επιστρέψουμε στο πώς ήμασταν τη δεκαετία του 1990 και να προσπαθήσουμε ξανά.
Συμπερασματικά
Η ταινία Demolition Man είναι ίσως η πιο προφητική ταινία επιστημονικής φαντασίας που έχω δει ποτέ. Προέβλεψε επίσης τα αυτοκινούμενα ηλεκτρικά αυτοκίνητα που μοιάζουν ακριβώς με τα Teslas, το ότι ο Arnold Schwarzenegger θα γίνει πολιτικός, ότι οι άνθρωποι θα συνομιλούν με μηχανές τύπου Alexa/Siri, την ευρεία χρήση της βιομετρίας και της τεχνητής νοημοσύνης, την εξαφάνιση των μικρών εστιατορίων που θα αντικατασταθούν από μονοπωλιακές αλυσίδες και πολλά άλλα. Όλα αυτά ήταν καθαρή επιστημονική φαντασία το 1993. Θα μπορούσαν όμως να συμβούν αν η κοινωνία έπαιρνε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και το έκανε.
Το μέλλον που απεικονίζεται στο Demolition Man προοριζόταν για σάτιρα. Ήταν ουσιαστικά μια προειδοποίηση που έλεγε: “Να πώς μπορεί να καταλήξουν τα πράγματα αν δεν προσέξουμε”. Σήμερα, δηλαδή δέκα χρόνια από το “μέλλον” της ταινίας, μπορούμε εύκολα να πούμε ότι η σάτιρα έχει γίνει πραγματικότητα. Τα αστεία της ταινίας έχουν γίνει η ενοχλητική μας πραγματικότητα.
Η ψευτοπανδημία COVID επέτρεψε σε μη εκλεγμένους “γιατρούς” να κυβερνούν κάθε πτυχή της ζωής μας και να υπαγορεύουν καταπιεστικές πολιτικές. Οι κωδικοί QR και τα μικροτσίπ παρεισφρέουν στην καθημερινή μας ζωή. Οι απόψεις και οι συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν με την τρέχουσα ορθοδοξία λογοκρίνονται και τιμωρούνται αμέσως. Ο γενικός ανδρισμός και ο γυναικείος χαρακτήρας αποδοκιμάζονται και θεωρούνται ανεπιθύμητοι.
Ενώ μας εκπαιδεύουν να πιστεύουμε ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Ο Demolition Man είναι σαν μια μακρινή φωνή από το παρελθόν που μας λέει:
Αυτές οι κομμουνιστικο-φασιστικές αηδίες με κάνουν να ξερνάω!
Διαβάστε επίσης – «Βόμβα» για την Κιβωτό του Κόσμου: Προκαταρκτική εξέταση μετά από καταγγελίες για σεξουαλική και όχι μόνο κακοποίηση ανηλίκων..
Ακολουθείστε μας στα social media για να βλέπετε πρώτοι τα άρθρα μας
***Δικτυογραφία:
How the 1993 Movie “Demolition Man” Perfectly Predicted (and Ridiculed) Today’s Society | The Vigilant Citizen https://vigilantcitizen.com/moviesandtv/how-the-1993-movie-demolition-man-accurately-predicted-what-is-happening-now/